O míspero tráenos o outono. Mespilus germanica é un pouco teimoso. Non quere aterrar ata que o microbio íspase das súas follas. Entón son os únicos que chaman a atención sobre as ramas da árbore, en contraste coa luz dos ceos azuis. Aínda que o pequeno Mizpira tente distinguilo, non é de inmediato cando a incordia e o imbécil le picotean. Que é amargo ao raio que non está completamente maduro! Leva a madurez ao extremo e ten dúas encimas fermentables para madurar sen corromperse. Si prodúcese un calafrío, as encimas reanímanse e vólvense máis brandas e deliciosas. A sobre-madurez debe comezar para poder comer. É entón cando desenvolve o azucre doce na pulpa; sen sacarosa, pero coa glicosa e a fructosa ao pescozo. O mísero ten máis azucre que a mazá ou o higo seco ou o plátano. Entón si, entón é un paxaro ou gasterópodo, é do gusto de todos. Gasterópodos, en efecto, si un vendaval expúlsaos e faios desembarcar, serenos e carafio deberán ser xustamente compatriotas cara aos que levan o punto podre. Os que son verdes quedan para máis tarde. Para que non os coman, si trouxéchelos a casa, secos e crus, non tácheche de morrer. Un ou dous días despois a conxelador, despois rico.

Nós tamén somos animais e non desperdiciamos o instinto... E o mísero ocupaba o seu padal en plena madurez. Con todo, a maioría da xente non coñece a mizpira, e ante os eloxios da “putrefacción”, máis dun fíxome o xesto da náusea. A mizpira é o froito da cebola, descartámolo. Trátase dunha mizpira xaponesa, Eriobotrya japonica. O que ven nos comercios... Pero iso é o barril da outra sidrería.