En novembro cúmprense 15 anos da morte de Bixente Ameztoi Olasagasti (Donostia-San Sebastián, 30 de xaneiro de 1946 – Villabona, 6 de novembro de 2001). Tamén era pintor o seu tío, Jesús Olasagasti. Empezou a pintar cando era nena, afirmou que nunca se lle pasou pola cabeza facer outra cousa, e con 14 anos participou por primeira vez nunha exposición. As recompensas chegáronlle rapidamente e, ao parecer, a presión do mercado: antes de que se dese conta, a xente que lle seguía pedindo traballo, segundo confesou, enfermáballe. A partir de entón, rompeu todas as canles e completou os seus traballos seguindo o seu ritmo interno.

Elixabete Garmendia Lasa mencionou recentemente Arteta publicada en Berria no camiño do esquecemento? Artigo 1. E como el explica moi ben, foi o artista que quixo quitar o cheiro a vellos a Euskal Herria o que lle deu a Bixente Amezto unha iconografía moderna: allos porros, capuchas, lentes de sol… Quizá non é unha gran cousa hoxe, pero entón era unha novidade, unha sorpresa, un choque, un mundo novo.

Para Zeruko Argia, a finais da década dos 70, algúns crearon polémica, e naquela época de transición foi moi activa, tamén estivo na revista Euskadi Sioux, por exemplo. En todos estes traballos vese claramente que non escapou ao ambiente da súa época. Tamén o mencionou Juan Kruz Unzurrunzaga, nunha entrevista concedida a Berria, quen asegurou que chegaría a morrer. Con todo, a súa pintura é o nome de Bixente Ameztoi, que, a pesar dos anos, vai seguir aparecendo unha e outra vez. É moi especial. En todos os seus traballos o tema é o mesmo: a relación entre o home e a natureza, en todas as súas variantes, sempre cun toque de surrealismo. As súas obras máis coñecidas son probablemente os retratos, pero sempre está a pintar a paisaxe, o mundo que lle rodea, o mundo que lle rodea.

Esta paisaxe de 1984 é moi peculiar, xa que, a diferenza da maioría das súas obras, non hai rastro humano algún. O artista colocouse mirando cara a Donostia-San Sebastián polo lado de Igeldo, nas postais, cunha variante da mirada completamente utilizada, pero como o ollo do espectador verá desde a montaña até o mar, a praia, a terra, no cadro falta a cidade; nin o camiño, nin a casa, nin o pobo, non sabemos si é a imaxe que precede á pisada destas paraxes ou si a natureza tomouse para si mesma, o que o bosque foi Donostia.