O día do meu nacemento, o 12 de maio de 1978, comezou a conta atrás, que non sei en que momento do futuro terminará. A miña nai, en realidade, só me había provisto deste pequeno cronómetro defectuoso de carne e óso. Mentres complete a miña observación autobiográfica, por exemplo, non teño máis remedio que mirar un extremo da mesma para escribir algo intelixible (é tan imperfecto!). ), lembrando que a promesa de morte iniciada no meu día de orixe pode cumprirse en calquera momento e, hoxe polo menos, no papel.

* * * *

Empecei a documentar para a miña autobiografía o 12 de maio de 1978.

* * * *

Coñecín aos meus pais o 12 de maio de 1978. Eles, ou unha parte das súas 23 cromosomas, coñecéronse en min un nove meses antes, un día ou unha noite de agosto, probablemente nas festas de Burlada, nun auténtico apoxeo etílico que, tendo en conta que xa estaban casados, dá á miña creación un punto de adolescente e irresponsable. Sacáranme (ou arrincado) do ventre da miña nai cunha cesárea. Vivín moito tempo crendo que iso dábame algunha clase de virginidad. Recordo moi ben o primeiro día no que 23 cromosomas doutra persoa comezaron unha procura insensata en min –foi o 6 de xaneiro–, pero non vou dicir o ano. Debería calculalo.

* * * *

Nacín Rafael Gurrea, Amadeo Marco, Ramón Rubial, Adolfo Suárez, Valéry Giscard d’Estaing, Jimmy Carter, Leonid Ilich Brezhnev, Papa Montini, Aita Villasante, Janelle Commissiong e Mary Stävin baixo o mando. Tres deste once cargos –até a súa redacción, quizá catro despois da súa publicación– están agora en mans de mulleres, 14.055 días máis tarde –até a súa redacción–.

* * * *

Nacín o 12 de maio de 1978, que eu sei, por primeira vez. Desde entón fixen cada vez menos cousas, que eu saiba, por primeira vez. Por exemplo, comecei a aprender euskara por segunda vez aos 17 anos. Os meus pais leváronme (pero sacáronme a un ano) na páxina de cualificación da gardaría vasca de Huarte está recolleito que eu sabía unhas palabras en eúscaro na correcta caligrafía da andereño, aínda que –precisa o informe– non moi clara, pero iso si me pasaba en eúscaro e en castelán. Xa non me acordo destas poucas palabras. Si, recordo que unha vez me castigaron por ouriñar na árbore do patio, porque non sabía si quería ir ao retrete ou porque me daba vergoña pedilo. Máis tarde, a unha idade que non sei especificar, pero que volvía ser un erdaldun perpetuo, a miña nai levoume a un psicólogo preocupado por non dicir nada en público. Non lembro que me ían a facer nin que ía dicir eu nesta consulta, porque non tiven que volver. Con todo, sempre teño a impresión de que falo a contragusto, sexa cal for o idioma no que fale.

* * * Nacín cara ao

final dun século fatigado de si mesmo, nun territorio cun problema de identidade territorial dun continente canso da súa historia, dentro das características morfolóxicas dun xénero biolóxico que empeza a debilitarse. A partir de aí, nin o novo século, nin o feito de que me fixese sentir vasco, nin o desalento de ser medio infeliz, libroume esencialmente de ser cómplice de finais de século, dunha nacionalidade problemática e de medio século de humanidade. Ás veces escribir si.