Pasou un mes desde que regresou dos Xogos Olímpicos, sen conseguir ningunha medalla.

Regresamos moi contentos. En Río tiñamos dous obxectivos: a primeira medalla, por suposto, e iso non o trouxemos; a segunda, seguir renovando a natación sincronizada, realizando unha coreografía que se lembrará a partir de agora, e a segunda cumpriuse.

A medalla, con todo, ten un gran peso. Até que punto aféctache?

Todo deportista sabe que nas competicións pode pasar calquera cousa. Nos Xogos Olímpicos todos saímos a gañar. Por tanto, sabiamos que non ía ser fácil. Diría que é unha das mellores cousas do concurso, que despois de moitos anos de pelexa non sabemos si gañaremos ou non. Non conseguir a medalla foi para min unha gran aprendizaxe.

Como che mergullaches na natación sincronizada?

De pequeno practicaba ximnasia rítmica e cando cumprín 10 anos fixen un intento atraído polo sinkro. Era a mestura perfecta de auga e arte, das miñas dúas paixóns... Na estrea tiven claro que quería ser unha lamina sen escamas. Pero non foi unha vocación de infancia. Nunca pensei que se trataba dun só soño.

Cando tiñas 14 anos foiche a selección española chamando á porta.

Foi un dos momentos máis felices da miña vida. Aínda me quedaban catro anos para tecnificarme e esa oferta, de súpeto, demostroume que superara ese catro anos. Até entón sentíame raro, sempre quería máis e tiña a sensación de que non avanzaba como debía. Esa foi a recompensa do traballo realizado, e entón vin que si, que ese era o meu sitio.

Fai un par de semanas presentaches o teu primeiro libro: Tres minutos, corenta segundos (Tres minutos, corenta segundos). Unha especial homenaxe á prata que obtiveches nos Xogos Olímpicos de Londres. Até que punto este logro foi importante na súa traxectoria?

Moito, despois dun dos momentos máis duros da miña carreira como deportista –quedar fóra dos Xogos Olímpicos de Pequín–, no partido do equipo londiniense, a medalla de bronce e a prata na parella foi incrible. Así pechei a ferida que se me abriu catro anos antes.

Que atopará o lector no libro?

É un libro autobiográfico escrito como novela. Decidín ese soporte para chegar máis aló dos que están interesados en min ou na natación sincronizada. O libro trata da historia dunha nena de 10 anos, que foi asasinada en Barcelona. Non é un libro sobre medallas nin éxitos, senón sobre os meus dilemas, as dificultades para conciliar familia, amigos e deporte, e os procesos de vivencia e aprendizaxe.

Que necesita un deportista de alto nivel?

Moitos compoñentes. É imprescindible ser traballador e perseverante, pero tamén tes que ser capaz de competir, porque non todo o mundo é capaz de facelo. Hai que adestrar ben, hai que saber ser firme. Así, aos poucos, todo deportista consegue os ingredientes que lle faltan e termina facéndose moito mellor naqueloutros nos que é hábil.

Acabas de cumprir 26 anos e, segundo os teus cálculos, pasaches tres e medio baixa a auga.

Si, varía en función da tempada, pero cando nos mergullamos na fase de competición fago un adestramento de entre dez e doce horas ao día, das cales oito ou nove son polo menos mergullados. Esta modalidade de natación é especialmente dura, xa que en tres minutos pomos en xogo un traballo de moitos anos.

A pesar das dificultades, compaxinaches a natación sincronizada cos estudos. Até que punto estoutra rama da túa vida axudouche no día a día?

Estou a piques de terminar os meus estudos de deseño de moda. Os meus pais sempre me animaron a facer deporte e a aprender. O deporte de alto nivel absórbenos tanto, que é moi fácil descartar outros estudos importantes. Para ser mellor deportista é imprescindible saír da nosa burbulla tradicional e vestirse de cultura.

Resúltache imprescindible pór límites ao perfeccionismo e a obsesión que esixe a natación sincronizada?

Si. E os adestradores tamén nos obrigan a desconectar. É perigoso que a obsesión nos absorba. Aprendín a medida que fun crecendo; agora, por exemplo, conseguín non soñar coa natación sincronizada polas noites, e non é pouco!

Pensou algunha vez en abandonalo todo?

Por suposto! Máis dunha vez. Sobre todo cando quedei fóra dos Xogos Olímpicos de Pequín. Sen dúbida era o momento máis duro da miña carreira.