Cando falo en eúscaro son libre. Cando falo noutro idioma, obrígome a iso e nos moldes ríxidos que me obrigan o meu castelán de plástico: son outra persoa, dun só ton e sen matices. En castelán non son eu. Por iso, doume liberdade para falar en eúscaro, a partir da primeira palabra, mesmo en situacións nas que outros esperan pasar ao castelán. Débome a min mesmo, nesta sociedade opresora -plural (por xénero, raza, sexo, idioma, clase social…), liberdade.
Toda a
vida estivemos dando explicacións e empeñeime. “ARGIA só en eúscaro, por que?”; “Que mundo marabilloso descubrirá quen aprenda eúscaro?”; “Por que teñen que falar os mozos de hoxe en día?”; “Por que teñen que aprender os inmigrantes en eúscaro?”; “Por que os forenses teñen que saber euskera?”. O que é libre non necesita explicación. É autocrítica cara a un mesmo e cando un quere. O súbdito é un incesante cuestionamiento por parte dos demais. Fago en eúscaro aos castellanohablantes declarados, sen pór en dúbida a súa capacidade cunha pregunta “entendes o eúscaro?”. A partir da criatura, ninguén puxo en dúbida o meu castelán, e por iso aprendín. Nos socializamos tan sinxelos como firmemente en castelán. Hoxe contéstolles cunha soa pregunta cando me cuestionan o eúscaro “e por que teño que facelo en castelán?”. Aínda non recibín ningunha explicación que me convenceu.
Cada cal no seu
embigo é tamén Liberdade. Non, por suposto, sentir que es o embigo do mundo, pero si, claro, estar un mesmo no embigo dun mesmo. Conta de eixo. Cando pasamos ao castelán, cantas veces facémolo por pór outro no embigo dun? Un enfermo que é demasiado vello para aprender, un recentemente chegado que ten bastante traballo no día a día, un amigo simpático co que temos unha moi boa relación… e xa, baixamos do noso embigo e facemos sitio, por cortesía, por paz, á lingua na que sente cómodo. Cada un cunha actitude estúpida que se afixo á incomodidade, dicindo “tranquilo, o meu non importa” como o está servindo constantemente os demais.
Agora, cada vez que me tomo a liberdade de falar en eúscaro, acórdome de Rosa Louis Parks. Sinto feliz, libre, orgulloso, neste autobús ou nesta sociedade correspóndeme o meu asento. E tomo o sitio que me corresponde. Son digno del tanto como aqueloutro que me está suxerindo que me levante, e, por tanto, sigo no meu sitio, tranquilo, contento, riseiro. E ríome de min mesmo ao ver cantas veces levanteime do banco antes de que ninguén mo pedise, cívicamente, para afrontar situacións estúpidas. Cantas veces despraceime do lugar en que me atopaba e do meu embigo. Cantas veces e sen dicir nin unha soa palabra, os vascos suicidámonos.
Tamén me dei esa liberdade,
que os que senten libres en eúscaro sexan o meu obxectivo, o meu obxectivo, a miña meta. Falar deles e para eles. Perdoe, non convencín a todos os vascos de ningún discurso, de ningunha resposta, nin de ningún plan que dea solución a todos. É unha institución e xente importante a que se encarga diso, e grazas, é moi necesario. Pero boto de menos que os que senten libres en eúscaro póñanse no centro de plans, discursos e campañas, case sempre. E por favor, para pór máis carga e traballo do que non levamos (“ti a primeira palabra en eúscaro”, “ti as denuncias”, “ti dás exemplo”, “ti”...). Sentimos máis cómodos e somos máis libres. Pór no centro case sempre a lóxica dos euskaldunes libres, un discurso autocentralizado.
Xa somos desas linguas anormais que non teñen monolingües. Cando viviron non os puxemos no centro, non aproveitamos a súa achega. Alegrámonos e nos enorgullecemos de non ser monolingües (sempre o eúscaro é a única lingua), pero ai, esquecémonos de explicar que o monolingüismo terminou, a aqueles que o son en castelán. Ou aos que vimos do estranxeiro e dirixímolos só ao castelán.
Asasinados os monolingües, agora son centros os que son libres en eúscaro, os conscientes, os ideologizados, os politizados. Para as institucións non o sei, para min só.
Ler o artigo completo (incluíndo as partes “sen mochilas” e “os procesos de liberación fanse en colectivo”) www.argia.eus no blog Gaitzerdi.