Aínda que teño un bo amigo co mesmo nome, non me atrae de seu o nome deste grupo que ten o seu centro de acción en Donostia, pero os compañeiros terán razóns para iso e, caramba!, seguramente nos afaremos como noutras moitas ocasións. Ademais, parece que este grupo veu para longo, xa que o cuarteto está a dar os seus primeiros pasos firmes, preparou unha oferta moi traballada, está ansioso por tocar en calquera sitio e ten moito que contar. Que máis podemos pedir? Lide Hernando, alma e alento do grupo, comezou en 2015 as súas actuacións acústicas en solitario e tamén lanzou a súa maqueta. Máis tarde, sumáronselle máis músicos e, cos resultados colleitos da man deles mesmos, publicaron este disco.

A donostiarra Lide Hernando é nova na escena musical, pero parece que ten moito que achegar e que está disposta a esforzarse: os seus rexistros, a súa fluidez vocal e a súa diversidade. Xunto a el atópanse músicos de luxo, a maioría experimentados, que proxectan por encima do Liderado e que coidan e facilitan o solo para voar, elegantes. Entre eles destaca o traballo realizado por Etxarri, guitarrista que formou parte dos grupos Naizroxa e Anai-Arrebak.

En primeiro lugar –aínda que non adoito centrarme niso a miúdo– gustaríame encomiar as palabras das cancións. Son existenciais, capaces de integrarse na vida de calquera persoa e son moi reais. E gustoume como o escribiron: unha mala hostia, unha reflexión e unha ironía moi acertada.

No que respecta á música, en nove cancións apareceron ante nós un grupo enorme, solemne e imaxinativo. Kaiola é a miña favorita, forte, rockeiro, bailable e totalmente libre con Lide convertido en negro. A balada no solo é hit!, que se pode beber do progresivo e facilmente mainstream. O leite branco metafórica ten unha gran carga na década dos 70 e, unindo tanto o blues como o rock, saben salpicar do groove e do soul.Kizkaliz é un renacemento melancólico, case orquestral, cheo de urxencia a piques de estalar.No concepto e na escuridade das pezas de Maitemina lembroume a Murder ballads en Cave, aínda que é capaz de obter outros parámetros alimentándose do hard rock e do Cancionero do Norte. Non brindes é un soul vándalo, moi pegañento, bailable e garuleiro, moi directo. É unha sociedade líquida rockeira e un stoner moi pesado, un apisonador, que nos deixou estupefactos co acabado obtido polos instrumentos de vento. E, por último, a Behinta negra que pecha o disco, un elegante blues-rock con acompañamento de piano.