Na vida estamos coma se fósemos de pedra, sen xestos simpáticos, crendo que a expresión de dozura e a debilidade son o mesmo. Coma se fósemos trens, sempre co mesmo furacán!

Por exemplo, rirse das bromas que se pon á mantenta para iso está ben visto. Tamén pór a cámara oculta, meter a pata da xente e rirse da propia xente. E seguide en serio no momento en que algún programa se puxese a rir!

Creo que necesitariamos un exercicio ou un vicio ou un adestramento de rutina, de buscador de humor. Cantas charlas, clases, mitins, presentacións que nos vemos obrigados a tragar sen unha pinga de humor, frías, invernais! A un sacerdote do noso país chamabámoslle Negus, non sei si polo negro ou porque o inverno lle daba máis traballo.

Trátase de interiorizar a necesidade de transmitir ideas de forma atractiva. Unha vez, Lazkao Txiki, que preguntaba quen era unha muller, explicoulle “iso, ese de negro? É Viúva, de tal…” e Lazkao Txiki: “Viúva e, dous veráns, mellor que un inverno! Ti non sabes dicir viúva?”. Que elegancia!

Hai tres anos o improvisador mexicano Anxo López pediunos unha charla zioten.Honela sobre a súa traxectoria no bertsolarismo sen previo aviso, na que nos dixo que os compañeiros de grupo facían dous días de viaxe andando na selva para ir ás sesións. Unha vez, de regreso dunha sesión, comeron nunha cabana no monte, e á hora de pagar, non, xa estaba feito, a miña ama. Entón cantáronlle uns versos de agradecemento e a muller, emocionada, púxose a chorar. Anxo quería saber que conmovera tanto ás mulleres: “De camiño á feira, o burro que me acompañaba en todos os traballos de transporte de carga, máis fino que o ouro, acabóuseme o mes pasado e a túa canción lembroume a súa relincho”. Que lección deunos de súpeto! Quen sabe rirse así a si mesmo!

Si tivésemos tendencia a utilizar o humor, estariamos máis queridos, Osakidetza tamén, gustaríanos máis ou nos debería; seriamos mellores pacientes, teriamos menos cabalos e, ademais, levariámonos/levariámosnos mellor a enfermidade.

O outro día, o parkinson e eu entramos no novo baño que instalaron na nosa escola, que ten unha desas células fotográficas que detectan o movemento da luz. Acendeuse cando entramos e non se apagou até a saída. Rin ao darme conta da vantaxe, de que os que están sans móvense na escuridade, na escuridade, facendo coas mans ou os brazos graciosos xestos.