Hai libros que tratan un tema a partir da descrición, hai libros para reflexionar que se perden nos cimentos da filosofía e, por último, hai libros para sentir. Sempre me pareceron da corda destes os de Perú Magdalena. O de Berriz non fala en balde, non pinta sen sentido, non leva un traxe sen fundamento. A súa obra artística, as súas viaxes, as agridoces da vida... todas son o camiño dunha procura estética e mesmo ascética, e a poesía, inevitablemente, o instrumento da alma. Si cando lin buxán (Elkar, 2008) pareceume fermosa nun sentido sacro, digo o mesmo que cando fixen unha crítica con Argia, é dicir, este libro ten a capacidade de sentirse pensativo e, ao mesmo tempo, emocionado, ten a calidade de etéreo: “mirar as estrelas na noite pura/ mirar pécalas da túa pel/ os patróns que repite o universo/ dúrmome mirando a mesma beleza”.

Tamén son interesantes as que sobre a creación poética, sobre todo na primeira noticia do libro, vinculando a preocupación estética que mencionamos anteriormente co significado: “a miña poesía/ querería facer do que apunta/ abandonaría o recipiente de palabras buxán/ deixaría o libro que se vai a amarear e vaise a desfacer/ e seguiría como un tremor indescritible, vivindo/ resoando entre uns poucos falantes// é un soño máxico que non podo atrapar con palabras e conceptos/ é a miña poesía/ o cheiro da pel dun xinete/ un soño inquieto que non podo lembrar con suor”.

Este eco poético, que comeza coas imaxes da infancia e termina nunha luz branca queimada que se funde coa realidade, é a achega máis extraordinaria de Magdalena. É unha forma poética de sanación e de fortalecemento do espírito, culto pero sutil, que pode parecerse á meditación e ao rezo a cada pouco. É un libro sorprendentemente suave, lixeiro e divertido. Digamos, por tanto, que si está aberto, trae unha mensaxe que non ten misterio, como a vida mesma: parece grande, é un río que, si deixa de pensar e vive como unha festa.

E nesta breve crítica, na que lle preguntamos estritamente para captar e ler a Luz, todo o que explicamos parece saír sen darse conta a Peru Magdalena, é o sinal da elaboración e da síntese do que lle é propio.