Unha das cousas máis gratificantes que fixen este verán foi ir a un concerto de Benito Lertxundi. Hai xa algúns anos que lle ouvín o último, pero non tanto, e creo que se pode dicir, sen ningún medo a equivocarse, que é un artista que se supera a si mesmo ao longo dos anos, e que ofrece cada vez espectáculos máis belos, que funcionan coa precisión dun reloxo suízo, con destacados instrumentistas e acompañantes de voz que leva. Unha cousa non me gustou no concerto: ver que eu era un dos máis novos, entre os oíntes. Os maiores non soubemos transmitir aos máis novos que tipo de artista é Benito; ou quizá o choque entre xeracións non sexa máis que o de sempre; ou quizais tentamos apagar o resplandor de Benito coa nosa frivolidade e envexa habituais. A pesar de todo, paréceme que moita xente, que nun momento ou outro da súa traxectoria, foi seguidora de Lertxundi, non sabe o que fai hoxe, porque cre que xa deu os mellores de fai vinte ou vinte e cinco anos; e si hoxe escoitase un concerto seu, fliparía.
Seguramente el é un dos que menos se preocupa por estas bobadas. Nas conversacións que dá, exprésase libre e solto, como quen vive lonxe da inquietude da xustiza política. Como non vai falar libre e tranquilo desde fai máis de corenta anos Cantos gera está a cantar un
O noso esnobismo non ten límites: si nun das nosas viaxes habituais, fóra a unha desas nacións sen Estado –Bretaña, Escocia, Irlanda, Flandes–, si xurdísenos a idea de escoitar a un artista da talla do cantante de Orio, as referencias a el de volta a casa tamén se escoitarían nas antípodas. En caso de telo alí, sopro. Lertxundi será seguramente un dos poucos que menos se preocupe por estas bobadas. Nas conversacións que dá, exprésase libre e solto, como quen vive lonxe da inquietude da xustiza política. Como non vai falar libre e tranquilo un que leva máis de corenta anos cantando Zenbat gera. Talvez entón, cando o ouviamos, parecíanos un exceso, e non faciamos demasiado caso. Logo, puxéronse a facer o parvo.
Os fieis seguidores do de Orio lerán, quizá, estas liñas con ironía. Os que están máis dedicados a outras formas de música, asómbranse, asómbranse. Por sorte, tampouco faltou quen fale de Benito con máis intensidade e máis tempo. Ouvinlle dicir que naquel concerto de verán, Cando estivo dúas horas e media de concerto, algo se me axitou por dentro.