O doutor Rieux, nun momento da novela A peste de Albert Camus, di claramente que un non quere ser feliz só, sen os demais. Na epidemia, ao estenderse como metáfora, non hai lugar para a envexa. De paso, creo que o gran Camus criárame dalgunha maneira como escritor, cando en doce anos traguei aO Estraño. Aínda lembro o resplandor da navalla.

A persoa que leva o odio pode gozar da felicidade solitaria. Máis vale que o odio sexa mozo, puro, transparente. Recentemente, vin a adaptación ao teatro da película The Damned, de Visconti, realizada polo director de teatro Ivo Van Hove. Directamente de Avignon. O odio aquí, é un sentimento que deixa pegadas de sangue, de todas as épocas, desde o tempo nazi até estas estacións dexeneradas de hoxe. O último vivente sobre o escenario ametrona ao público lembrando os atentados de París: a mordedura.

É certo que coa forza das redes sociais un pode ser feliz fronte á súa mesquiña pantalla, que os insultos temerarios e os odios anónimos son lexítimos, sempre dispostos a contaxiar e envilecer unha realidade que nin sequera o doutor Rieux logrará curar.

Somos arrepentidos (boa soidade! ).