As grandes árbores son raros ao noso ao redor. Prodúcennos un medo espantoso que nos leva a degolar árbores. Cremos que nos veniría encima, coma se o fin da súa vida fose acabar connosco. Pensan que non teñen nada mellor que facer. Pobres de min!

Todas as plantas teñen que crecer para poder vivir. Non son como estes animais. Eles teñen que crecer, crecer, estirarse. Cada ano constrúen un novo vestido sobre o primeiro. Aparecen cando cortamos o tronco das árbores. No ano en que non se faga un vestido novo, a árbore morrerá. Nós, podando, degolando, podando, podando, etc., desgarramos o vestido e abrimos de pao a pao a porta de acceso á medula por enfermidades e pragas. Coa tesoira e o serrucho, por non dicir coa motosierra, por unha banda se cría e por outro se facilita a morte.

As tallas de árbores provocadas polo orgullo do medo son criminais. O obxectivo adoita ser facer que a contorna da árbore sexa máis seguro, pero precisamente o contrario: con máis feridas, a humidade introducirase no interior da madeira e aos poucos irá parecendo e corrompendo. A estrutura que sostén a árbore vai ser cada vez máis débil e multiplicando o risco de que a árbore caia sobre a túa cabeza.

As únicas razóns para a talla de árbores deben ser culturais. As relacionadas co estilo de vida dos nativos. Do mesmo xeito que cortamos a leituga (Lactuca sativa) ou o coello para vivir, o estilo de vida sostible debe ser unha acción cultural que o esixa e garanta. Como traballamos durante centos de anos os bosques dos nosos montes. Bosques curtos, por exemplo. Ordenouse e realizado unha explotación forestal sostible para a obtención de pasteiro, enerxía, material para carpintaría, incontrina para baixos, abono, etc. O último resto deste traballo son as pequenas árbores dos nosos bosques, os impresionantes restos do traballo dos nosos antepasados. Os terribles pedazos de árbore que merecen a pena de buscar, atopar, coñecer, saudar, adorar e coidar. Monumentos extraordinarios. Por exemplo, o maior hayedo curto (Fagus sylvatica) de Gipuzkoa habita no Parque Natural de Pagoeta, no bosque de Aizpelarreta do val de Altzola en Aia. O 1 de xullo de 2016 medíronlle a cintura: 6,2 metros. Estímase que crece tres centímetros ao ano. Merece unha visita, non é así?