Na última obra de Oier Guillan, titulada Mr. Señora e outras perrucas, atopamos sete obras de teatro. Coa palabra Ileorde, a referencia á cantante calva de Eugène Ionesco vénnos á cabeza unha tendencia ao absurdo. A través desta tendencia, o autor aproveitou a oportunidade de visibilizar e desconstruir a crítica social e as estruturas sociais. E, ademais, unha entrada e saída á poesía que aproveitará para xogar coas palabras e espir ao eu.

Guillano contou con numerosos compañeiros de viaxe para recitar as obras: Ainhoa Alberdi, Amaia Curral, Joseba Roldán, Urtzi Urkizu, Iñigo Ortega e Miren Alcala. Expón preguntas e reflexións para cuestionar a normalidade e as normas sociais, pondo de manifesto contradicións nestes traballos, repetindo conceptos e imaxes que o autor afai utilizar: depilación da dor ou solidariedade radical.

Mr. Señoran reclama o desarmarse. Fala da mirada dun mesmo e dos demais, das dores que provocan e da posibilidade de liberar corpos. “Todos somos capaces de sacalo dun armario. Cal é o seu?”, pregunta ao lector ou espectador. Na práctica electoral o vasco di que cada día se determina a si mesmo, á súa propia perna, á súa lingua, á súa pel. Na porta atrancada céntrase na convivencia e os conflitos. Parte da letra dunha canción de Anari e ponse a mirar as relacións entre as camas e as mesas.

Quéroche aínda no traballo mira o “lado escuro” do amor. Exponse como se pode adaptar a liberdade do outro á dun mesmo. Fala da dor dos que che aman. E profunda na dor nas conversacións sobre a Dor. Fala dos tipos de dor, da duración das dores, do esquecemento, da igualdade.

No traballo de dúas voces tráenos á memoria a Dupond e Dupont, de Tintín. Mirando ao espello, tratan de entender as propias a través da outra. Falarán de verdade e mentira, das guerras no mundo. “A guerra que sofren as mulleres é a máis antiga do mundo, a guerra non recoñecida, a que máis vítimas causou”, conclúe.

Marra publicado en 2010 con Artezblai. É raro a última montaxe teatral desta colección. “Se algo definiu até agora o que é ser home, iso foi medo”, podémoslle ler nestas páxinas. Trátase da familia, dos espazos e dos recunchos. Do mesmo xeito que King Kong Théorien, Virginie Despentes fai un chamamento aos máis feos. Como di Ainara Gurrutxaga no preámbulo, un ungüento recomendable para eliminar a capa de xeo da superficie.