O pouco que somos no noso país á hora de aceptar as críticas, e si pomos o prefixo “auto”, aínda son peores. Tanto si miras a dereita como a esquerda, non importa. Como na India, hai cousas que son intocables entre nós. E, ao parecer, ETB é unha delas.

Hai poucos días estaba reunido na sede de EITB en Bilbao. Gardareina para min. Velaquí o que tiven que escoitar en relación a un artigo sobre as audiencias recentemente publicado polo diario Berria: “A verdade é que se pechasen ese xornal, a min o mesmo”. Ou algo polo estilo.

É terrible que despois de vivir o sucedido con Egunkaria, teñamos que escoitar perlas como esta. E devandito isto á cara. A saber como van tirar na cuadrilla. Entráronme ganas de dicilo, a min tamén me daría igual que se pechase ETB. No seu lugar, díxenlle que tiña que escribir un artigo para ARGIA. Porque aínda sinto ETB como o que debería é o noso, o de todos. Pero, díganme, se ETB pechásese, cantas persoas irían de verdade á manifestación contra o peche, se se organizase?

O noso interlocutor mostrouse moi animado e arroxou, entre outras cousas, un dato significativo. O 78% do orzamento de ETB destínase ao mantemento da estrutura e o 22% restante a produción propia. Eu son de letras e os números non son meus, pero algo me di que nesas porcentaxes hai un desequilibrio terrible. Calquera empresa debería pechar con estes números. Creo que non somos do todo conscientes de que é unha empresa que se mantén co noso diñeiro. E se o somos, que nos dá igual.

Esta mañá, reunidos cun guionista e produtor para falar do seu traballo, saíu un tema fundamental: ETB. Un dos dous, non direi quen, exclamou: “Para que necesita ETB 1.000 persoas (ao redor de)? A metade deles deberían marcharse á rúa”. Ou algo polo estilo. O mesmo lema que se escoitou hai tempo en pequenos grupos. E deseguido engade: “Pero se o dixésemos, dirían que somos neoliberais noxentos”.

O noso interlocutor, o de ETB, pensa o mesmo, como moitos outros en Euskal Herria, pero el ten os sindicatos como escusa para non facer nada.

Creo que xa é hora de pór en cuestión o modelo de televisión que temos. Pasaron máis de trinta anos desde o seu nacemento, e quizá sexa “conveniente” repensar facer e o que se fai para estar ben e seguir igual. É dicir, que hai que ser crítico, a pesar de pechar para sempre as portas das oficinas das grandes residencias.