Si os poemas subtraídos á auga (Susa, 2014) foron a poesía filosófica que deixa a intelectualización e emociona o corazón, e algunhas das súas reflexións esparcieron un fino orientalismo, neste Arrotz eta eder (Susa, 2016) Pako Aristi une o inabarcable abrazo do universo cunha actitude cotiá, simple pero no fondo atrevida: “Cando fomos máis belos que hoxe?/ Seis da neve, criatura do taos, compañeira do desexo de vivir, amante de todas as palabras da choiva,/ que son, despois do terror de ser/ superada”.
O cárcere máis grande é a miúdo a imaxe que temos de nós mesmos.
O que supera a vergoña e o tabú, pola contra, ten a chave da morte: a súa alma será eterna, xa que non lle importa que chova ou que estea despexada, agradece sen esforzo a ambos.
O que permite ao odiador odiar, é el quen ten a chave do conflito: non pode gastar o seu ego, porque non o ten.
Por iso Aristi ten neste libro esa obsesión coa palabra, para transmitir a humildade da experiencia, non o discurso do sabio. Por iso Aristi elixiu para este libro un ritmo parecido a un mantra, unha corrente que o atravesa todo, que honra á beleza e á paz.
Hoxe estiven sentado nun banco cun sol branco e unha nube quente. Leo e pareceume que era un deses libros sacros. A cualificación pode prexudicar o que quero dicir, pero paréceme que este libro vai máis aló do contido, ten unha especie de poder, que non se basea no malgasto da linguaxe e das imaxes, senón na aceptación e a nudez: “De principio a fin,/ florece e se bucia,/ e mentres tanto é o tempo que se nos deu/ é o goce/ é a sabedoría do corpo” ou “Me basta co teu primeiro pensamento da mañá/ e ámoche da noite/ adóroche silencioso,/ nas coordenadas dese arco/ sentarche comodamente,/ facer dous nós sobre o equilibrio/ e esta vida/ –como sempre fixen–/ non para pasar nin para nada serio/ nin para nada.
Todos sentimos o que Aristi sente de cando en vez, coa diferenza de que el coñece a voz do corazón, que é a única que fala o universo. E vostede tamén, lector. Cando esteas presente, cun bo libro na man, que diga a verdade. Non hai que entender nin unha soa palabra, gozar só: é peculiar.
Pako Aristi
Poesia, Susa, 2016
Bidali zure iritzi artikuluak iritzia@argia.eus helbide elektronikora
ARGIAk ez du zertan bat etorri artikuluen edukiarekin. Idatzien gehienezko luzera 4.500 karakterekoa da (espazioak barne). Idazkera aldetik gutxieneko zuzentasun bat beharrezkoa da: batetik, ARGIAk ezin du hartu zuzenketa sakona egiteko lanik; bestetik, egitekotan edukia nahi gabe aldatzeko arriskua dago. ARGIAk azaleko zuzenketak edo moldaketak egingo dizkie artikuluei, behar izanez gero.
Moitas veces, despois de mirar as brumas desde a miña casa, ocorreume non coller paraugas, aínda que saiba que vou acabar de empapar. Por que será? Talvez non lle apetece coller o paraugas? Quizá coa esperanza de que non me molle? A pesar de todo, a conclusión foi sempre a... [+]
Recordo que con 16 anos, a Ertzaintza identificoume por primeira vez nunha concentración a favor do eúscaro ante os xulgados de Bergara. Criamos que en Euskal Herria era lexítimo o clamor pola euskaldunización dos tribunais, pero tamén entón faltaría algún permiso,... [+]
O desastre provocado pola pinga fría en Valencia deixounos imaxes dramáticas, tanto polas consecuencias inmediatas que tivo, como porque nos adiantou o futuro que nos espera: que este tipo de fenómenos climáticos extremos van ser cada vez máis numerosos e graves. Isto... [+]
A actualización do Plan Enerxético de Navarra pasa desapercibida. O Goberno de Navarra fíxoo público e, finalizado o prazo de presentación de alegacións, ningún responsable do Goberno explicounos en que consisten as súas propostas á cidadanía.
Na lectura da... [+]
Desde a desaparición da Unión Soviética, a rusofobia foi crecendo. O concepto de seguridade do Consello de Seguridade da ONU de 2002 é moi claro e indica que a seguridade e estabilidade do planeta deben depender dos Estados que non teñen intención de desafiar a Estados... [+]
Andoni Urrestarazu Landazabal naceu na localidade de Araia o 16 de xullo de 1902 e faleceu en Vitoria o 21 de novembro de 1993. Xa se cumpriron 31 anos e creo que é o momento de recoñecer o seu nome e ser, xa que non se coñece ben o legado que deixou. Umandi utilizou o nome... [+]
A escritura de autobiografía é, segundo din, a ferramenta máis eficaz para o desenvolvemento persoal, a máis liberadora. Tirar das cousas do pasado e lembralas, parece que axuda a desatar os nós do presente. Si, axuda a entender o presente e a debuxar un futuro que nos... [+]
Fixen un repaso desde o anuncio da pandemia até a traxedia de Valencia e concluín que a nefasta xestión institucional que ten a mentira e o forupe como devasa é constante da clase gobernante.
Non temos un gobernante substituto válido mentres este sistema pendular non se... [+]
O 19 de novembro é o día mundial do baño. Aínda hoxe, no século XXI, moitos traballadores e traballadoras, aquí, no País Vasco, non teñen dereito a usar o baño nas súas xornadas laborais. Exemplo diso son moitos os traballadores do transporte.
Os aseos son a clave da... [+]
Sabemos que a intelixencia artificial está a representar moitos campos no ser humano: confort, velocidade, eficiencia... Fixéronnos crer que o esforzo humano é un obstáculo nas necesidades de velocidade deste mundo capitalista. As agresións para reducir as nosas... [+]
Nas últimas semanas non foi posible para os que traballamos en arquitectura que o fenómeno climático de Valencia non se traduciu no noso discurso de traballo. Porque debemos pensar e deseñar a percorrido da auga en cubertas, sumidoiros, prazas e parques de edificios. Sabemos... [+]
A autoestima ás veces parece algo íntimo. Pero se a autoestima ten que ver coa imaxe que un ten de si mesmo, co valor que se dá a si mesmo, tamén terán que ver as decisións que poida tomar. Que valor ten alguén que non pode decidir? Entón pómonos a mirar á nosa nai. E... [+]
Os Sanmartines son moi coñecidos nos nosos caseríos, xa que é o momento de matar o porco. Con todo, moita xente non saberá que antes o día de San Martín marcaba o fin do ano agrícola. E iso non era ningunha bobada. De feito, a finais de ano había que pagar unha renda... [+]
Durante toda unha semana falamos sobre o libro As aventuras de Pinocho de Collodi, na aula da universidade, con profesorado de Educación Infantil e Primaria. A nosa referencia principal foi a bonita edición que Galtzagorri publicou en 2011, que incluía o preámbulo, con 171... [+]
“Apréndese andando e cantando”. Esta foi unha das materias desta semana nos grupos de C2. Non se trataba de aprender a cantar ou a pé, senón de utilizar correctamente o futuro. A actividade deume que pensar e pregunteime como aprendemos a ensinar. Ouvín a moitos que... [+]