As ondas da televisión, que non miro desde o Panamá asfixiante ao Lesbos, chegan até o meu cerebro. As noites que permanecen en pé en París, preguntándome si estamos no nacemento da nova May 68, sácanme da cama. Baixo a acumulación de noticias deteño o tempo. Desenterro as preguntas que son importantes.

Onde acudir para recuperar o poder da subjetividad. A historia da morte do suxeito moderno. O branco. A partir do século XX. Fóra do alcance dos libros que falan da subjetividad. Malestar. Desde o monte até o mar, aos corpos espidos que aparecen nas fotos da mediasfera. Da contorna concreta á abstracción cerebral. A respostas indeterminadas. Á dúbida absoluta. Á desaparición do suxeito. A subjetividad feminina. Ao pensamento descoñecido. A unha mentalización esperanzadora. Ao que soportan os individuos. Desintegración. Á desujetivación. Psicanálise. O mecanismo literario. Á creación cotiá. Acción. Ao feito. Ao que a verdade perfora. Á xeneralidade da utopía. Ao presente. Ao amor pola linguaxe. Cara ao contido poético Cara á experiencia vital que construímos. A recuperar o idioma. Verificación interna. Coñecernos. O resultado dunha opción. Unha mirada ao mundo. Obrigar á verdade. Non ten sentido. A sentimentos non puros. Até o suxeito novo. Non podía dicirse. Abro un libro. Leo en voz alta: “Tratando de escorrentar a inquietude, a persoa desequilibrada busca ao culpable e culpa aos demais” (Laura Mintegi Lakarra). Escoito o medio ambiente. Non creo que deba traballar os luns.

Aínda me quedan oitocentos caracteres que enterraron demasiado fiteatro para a loita de clases. Mentres as inxustizas sociais sigan vivas, a ideoloxía marxista terá uns días bonitos ante si mesma. Saco un texto do último libro de viaxes que estou a escribir. Se se abandona o contexto intelectual, se se deixa á vista a literatura orgánica, o único que queda sobre a mesa son as entrañas do escritor. O texto, escrito desde as entrañas, está detrás do poeta Arthur Rimbaud. Damocles teno no fígado como unha espada. A moral é a debilidade dos cerebros. O poeta dicía que a moral é a debilidade dos cerebros. Márchome ao País Vasco e descubro a palabra culpable detrás do concepto de perdón dos discursos. Díganos que fostes culpables de que Euskal Herria viva en paz. Pero á moral ninguén lle dá unha resposta. No século XXI a moral segue sendo a debilidade dos cerebros.