29 de novembro de 2006: sentín o impulso de buscar en Google o nome e os dous apelidos da miña nai e, aínda que non sabía o que quería atopar, quedeime estupefacto ao ver que non ten ningún resultado. A nai morreu sen deixar rastro dixital.

5 de febreiro de 2012: no xornal lin unha necrolóxica dunha señora chamada Dona Predestinación, de Tafalla, no Tanatorio de Burlada. Si tivese graza, o chiste xa estaría feito.

6 de febreiro de 2011: No apartado kuxkuxero de Noticias “Sabía vostede que…?” hoxe saíu á rúa que por casualidade Yolanda Barcina e Maiorga Ramírez uníronse na mesma barbaría de Pamplona. Bo comezo dunha obra de teatro. Ambos os sentados mirando ao público, nese momento de intimidade e debilidade, falando do ceo e da terra, entrando un estilista (maricón para encher o tópico).

13 de abril de 2009: Ibon, Uxue e eu fomos hoxe ao cemiterio de Almudena. É un lugar incomparable, desde o que se pode ver case todo Madrid. Si non me trouxeron, non se me ocorreu nunca vir até aquí. Un sentinela avisounos de que en dez minutos pecharían a porta, pero sen precisar onde estaba a saída. Custounos atopalo. Xa empezo a pensar que alí quedariamos encerrados, convencidos de que ao ir cumpriríase o que dixo un vello que nos ensinou o camiño ao cemiterio (“está por aí, pero que non vos colla o trompetero”). Por fin saímos pola porta do Crematorio, que estaba aberta, quizais porque había unha incineración, quizais a do escritor Corín Tellado, pensabamos ou concluímos. Recoñecinme o dereito a dicir no futuro que estiven no funeral de Corín Tellado.

15 de outubro de 2008: Veu unha produtora para que todos asinemos unha cláusula complementaria ao contrato, unha cláusula de confidencialidade: durante dez anos non podemos contar nada de rodaxe en ningún sitio, nin mencionalo nin nada. Como non teño máis remedio que asinar, teño que deixar de facer esta pequena crónica.

(Nota: As mozas da barbaría, falando de raccord, cóntanos que Penélope Cruz, antes de pasar as fotos de raccord aos técnicos, failles facer photo-shop si alguén os filtra, polo que os de maquillaxe están a arder, xa que non tiñan agarradero para seguir a escena)

12 de setembro de 2012: Estou a reler a Marcial. Atopei nel virtudes que non atopara até agora. Mira este poema. Parece unha mestura dun delicado Haiku xaponés e unha parodia tópica dun peplum romano:

Horacio, só, coa súa capa negra, ve os
xogos de circo, mentres a plebe, os
senadores e os cabaleiros están
vestidos de branco, en compañía do
emperador, cada un no
seu sitio respectivo. De súpeto empezou a nevar:
Horacio está a ver xogos coa
capa branca.

13 de xaneiro de 2011: A miña irmá chámame para contarme que estivo co genetista. Para determinar que xene vese afectado pola hemofilia da nosa familia, eu son a única “familia”. O médico non puxo boa cara. Cantos máis parentes teña, mellor e máis exacto será o estudo. De todos os xeitos, o médico consultou o informe e, aínda que non nos enviaron os resultados, fixéronnos unha investigación médica hai dezasete anos e din que en Barcelona teñen o meu ADN e o da miña nai gardados, non se sabe en que laboratorio, para que. Tentará pedirllo e entenderllo.