Despois da sanguenta serie de asasinatos en París, Bruxelas quedou consternada: Mentres nadaban nos primeiros capítulos do inferno do prodixioso Dante, os cidadáns debían de crer que foran sorprendidos no aeroporto de Zaventem ou na estación do metro por Maelbeek. “Quen entre aquí deixe a esperanza mica no portal”. Talvez o sabor de liberdade que lle fixemos unha vez en Bruxelas desde o jagoi amárguese.

Cando falamos deste tema cos amigos euskaldunes, ímonos ao mesmo sitio, sen parar: En Bataclan si, en Bruxelas si, pero non esquezas en Siria, en Idomeni, en Iraq ou no Kurdistán: Europa verche o lume no ceo. Así, o clamor das cidades do Leste, non podemos consideralo en absoluto, e as palabras convídannos a relativizarlo até o infinito, á brisa da solidariedade cos máis oprimidos.

O primeiro inimigo ao que se enfrontan os seres vivos de Alepen, Koban ou Bagdad é o cruel Daesh. Unha organización que ha masacrado a París e Bruxelas. As accións dos terroristas que van desperdigando o caos e as zonas grises paréceme que van ser denunciadas na súa nudez como as liñas de infamia que se dan no Oriente Sufrido.

Dante falounos da honestidade do absoluto.