España 1-Irán 3
O azafrán de maior renome, o Crocus sativus, é español. Todo o mundo vende azafrán español. Moitos dos azafranes que se producen no mundo viaxan a España e véndense coma se fóra de aquí. Está organizado un roubo formidable. É caro, moi caro, e o timo é duro.
En España producíronse nA Mancha, dentro das denominacións de orixe protexidas, e en Aragón, nos últimos quince anos, unha media de 2.800 quilos. Aínda que pareza unha pequena produción, non é unha broma: para crear un quilo de azafrán hai que recoller un cuarto de millón de flores. Trátase dun traballo insignificante: a especia son os tijares ou estigmas do interior da flor e, sendo a flor pequena, privar dese tres espíritos, o que molesta moito.
Baixo o nome de azafrán español exportáronse apenas 36.000 quilos ao longo deste quince anos. E, de onde diaños saíron esoutros 33.200 quilos que non se xeraron? Esas toneladas non son, como di o poeta, o estornudo do mediodía do morcego da horta! Esta cantidade de toneladas procede, sobre todo, de Marrocos e Irán, fabricadas a un prezo alcanzable. Sobre todo, de Irán, que é, non en balde, o principal produtor do mundo.
Pois ben, recentemente presentouse unha técnica de recoñecemento e coñecemento do azafrán “inmigrante”. Convén que se seque o máis rápido posible a medida que se van recollendo os piritos da flor, para que se conserve durante longo tempo sen desperdicialos. Para iso utilízanse diferentes técnicas en cada lugar. En España, ao parecer, ábrese nuns tamices e colócase á beira do lume ou das brasas a uns 70 ºC. Isto, ao parecer, prodúcelle unhas oxidaciones especiais que explican de forma moi significativa a orixe do azafrán.
A pesar da oxidación, o peto detectará a orixe: para obter o español, só terás que pagar un gramo de tres euros. O iraniano, pola súa banda, con ese tres euros tes tres gramos.
O día excede a noite co equinoccio de primavera. Este ano ocorreu o 20 de marzo, ás 22:59 horas, abrindo a porta da primavera. O prefixo Eki significa o mesmo. Até entón a noite fora máis longa. O día e a noite tiveron doce horas. Desde entón o día alárgase e a noite... [+]
Hai moito tempo que o tempo está na nosa liña, pero o clima é relativamente recente. Non hai que aclarar demasiado o que é o cambio climático. Explicar que é a paisaxe si é unha necesidade máis vermella. Está en plena actualidade organizar conferencias, mesas redondas... [+]
É o momento de recoller os froitos e polos en camiño ao lagar. Pera (Pyrus communis), mazá (Malus x domestica), uva (Vitis vinifera)... Parece un camiño curto e rápido, pero hai que traballar unha chea de rodeos e as súas variantes ata que o froito se converta en mosto e... [+]
No País Vasco a agricultura é a historia da colonización permanente. Como en todas partes. Antes non se cultivaba a terra; antes non se sementaba a colleita; gozábase do que antes non se comía. Trouxérano todo doutra parte. Moitas destas historias foron escritas polos... [+]
Volvendo aos viños que se elaboran cos cultivos, a madreselva esquerda (Humulus lupulus) é conservadora e agregadora de cata amarga. A unión de cultivos e madreselvas produce moitos sucios chorros, especialmente nos países da cervexa. Un amigo acábame de explicar as... [+]
Na nosa casa coñecémolo co nome de madreselva (Humulus lupulus). De feito, traballouse a torto e a dereito nas ribeiras do río do noso país, coincidindo coa expansión da cervexa. Aprendemos que se lle chama tamén lagosta, cervexa, cervexa, verruga e herba á esquerda... [+]
A primavera tróuxome o tema ao nariz. C. traballaba en diversos centros de investigación de Nova York. Bushdid, M. Oh! Magnasco, L.B. Vosshall e A. Un artigo publicado polos científicos Keller en marzo de 2014 no prestixioso “Science Magazine” produciu un gran balbordo. O... [+]
Terminan os curiosos días interanuais, os que se comen e beben das emanaciones da terra. Comerei do mellor ao mellor. Supostamente. Botellas de cava e champaña pesadas son fáciles de bailar. Aínda que hoxe en día son de todo tipo, antes era a sidra do outro barril. Cando a... [+]
