As herbas de caspa (Symphytum officinale e Symphytum tuberosum) son aptas para o auzolan. Fan un gran traballo para promocionar a súa contorna, un ecosistema que complemente a súa vida. Son amables coas que están ao seu lado e son amables. Sobre todo, tede en conta aos que tedes árbores froiteiras. Para ter froitos, hai que fecundar as flores das árbores; para iso necesitamos abellas, e cada vez temos menos delas. Un pequeno exemplo do que pode facer a herba pavimentada en favor da prosperidade das nosas árbores.

A herba de caspa é un abono natural. Mestúrase directamente en verde coa terra ou se engade á terra e o estiércol, reaviva a terra e reactiva as plantas. Fervido –1 kg de plantas, 10 litros de auga, 10 días, batendo todos os días– fará máis intenso o traballo en verde. A cocción insecticida é eficaz. Sexa cal for a forma en que a empreguemos, a doazón da flor da árbore crecerá. Estas flores alimentan ás abellas. As abellas fecundarán as flores. A árbore traerá máis froita. E a abella darache mel, propópolis, pole, etc.

A herba da caspa suaviza aínda máis a colaboración e aliméntaa. As flores que se propagan pola herba da caspa teñen moitos néctares, o que é un capricho de moitos insectos. Capricho difícil de aforcar, con flores alargadas cónicas profundas e néctar no fondo. As abellas debían cortar a punta e, como non chegaban ao néctar, tiñan que esperar o abellón. Ese amigo regordete ten as súas poderosas fazulas e, mordéndose directamente no pé da flor, fai un buraco e chupa o néctar. Despois virá a abella, e polo mesmo buraco alcanzará o néctar e o pole. Algúns, cortando cada quince días a herba para alimentar ás abellas durante todo o ano, atrasan e graduan o seu floración.

No século XIX Lakoizketa tamén recibiu o nome de ‘ositxeka’.