Trauma, pantasma a través das tebras
| No corazón das tebras Joseph Conrad Traductor: Iñaki Ibañez Elkar, 2014 |
No corazón das tebras (Heart of Darkness), no instituto, era unha lectura obrigada para non se que lección. Demasiado aos mozos de dezaseis anos, creo. Aínda lembro que o profesor nos dicía que Joseph Conrad era un clásico da literatura, coma se iso fixese que o libro fose máis atractivo. Naquela época eu non sabía a que se chamaba un clásico, pero enseguida deime conta de que a palabra lle daba un peso especial ao libro. Dous, despois de tres lecturas seguía sen entender nada, e iso produciume unha gran presión. Lembro a culpabilidade de non entender un clásico, que máis tarde se converteu en odio cara ao escritor.
Grazas a esa traumática anécdota aprendín moito sobre como expor literatura aos mozos, pero aínda non superei o rexeitamento ao escritor. Hai moito tempo que estou aquí tratando de facer fronte ao trauma.
Loxicamente o contacto foi diferente esta vez. A experiencia vital inflúe innegablemente na asimilación, a comprensión e, sobre todo, nos gustos. Noutras palabras, as lecturas dos clásicos non teñen por que ser obrigatorias, e moito menos desexables. Por iso, debemos ter coidado co uso de conceptos demasiado teóricos, especialmente ante a mocidade. No que a min refírese, si, podo dicir que superei o trauma, grazas á perda do medo ás opinións teóricas.
Así as cousas, non hai que dicir que é o único libro de Conrad que lin no corazón das tebras. Todos temos unha idea do argumento, grazas á película Apocalypse Now, de Coppola, que ten unha base sólida na novela. Sitúanos a finais do século XIX, como di Marlow, na época da “conquista da terra”. O veleiro europeo conducido por Marlow penétrase en África para substituír ao marfil comercial Kurtz, enfermo. Tomando como escenario o abuso da colonización occipital, en xeral, fálase do choque entre o home e a civilización que provén das tebras. Penetrarse na selva é como viaxar a través das propias pantasmas, un motivo clásico chamado descensus ad inferos, coñecer os aspectos máis escuros. A complicación do libro radica precisamente en que é excesivamente psicolóxica, en que nos lugares máis recónditos da conciencia (tamén chamado inconsciente) prodúcese a inquietude, a angustia e, ás veces, a ruptura coa contorna. Por iso penso que é unha lectura axeitada para un público maior, pero non obrigatoria. Porque cada cal decide explorar o corazón das súas propias tebras.
Bidali zure iritzi artikuluak iritzia@argia.eus helbide elektronikora
ARGIAk ez du zertan bat etorri artikuluen edukiarekin. Idatzien gehienezko luzera 4.500 karakterekoa da (espazioak barne). Idazkera aldetik gutxieneko zuzentasun bat beharrezkoa da: batetik, ARGIAk ezin du hartu zuzenketa sakona egiteko lanik; bestetik, egitekotan edukia nahi gabe aldatzeko arriskua dago. ARGIAk azaleko zuzenketak edo moldaketak egingo dizkie artikuluei, behar izanez gero.
En Nadal deixan un novo libro na mesilla de noite. Sobre a filosofía e a alegría da casa, escrita recentemente por Emanuele Coccia. A Coccia, filósofo italiano, popularizouse dando a coñecer as nosas conexións coas plantas no camiño cara á construción dun planeta... [+]
Realicei unha análise áxil das previsións tecnolóxicas para 2025. Como todos os anos, cando se fala do que a tecnoloxía vai achegar nos medios en 2025, o discurso é moi parecido. Moitos dos que escribimos sobre tecnoloxía temos a ansiedade de saber máis do que vai vir, a... [+]
Cando nos espertamos, culturalmente e administrativamente, a paisaxe mostraba un desastre de tres velocidades.
En canto á cultura, tiven a oportunidade –unha vez máis– de confirmalo o pasado 14 de novembro na libraría Menta de Ortzaize. Alí reunímonos porque Eñaut... [+]
A neve esconde a terra e as pegadas dos seres que buscan pracer. Baixo a beleza da neve hai tempo, anos, xeracións, efemérides, citas; pero cando pasa o tempo aparecen palabras que non se dixeron antes ou despois. A neve fainos lembrar que poderiamos escorregar e caer. Mentres... [+]
O mundo tamén o fixo, porque é un símbolo, porque na historia xa se fixeron e vanse a facer máis xenocidios (mala sorte, ouza, tocouche nacer alí), pero o de Palestina ten unhas características especiais:
- Hai moito tempo, a finais do século XIX ocorréuselle a Theodor... [+]
Apareceron, como de costume, polo recodo da horta, aparcados no centro da pasaxe, en herbas e encharcamientos para non ensuciar os muíños, e atravesaron o camiño, traqueteando, até o soportal, cun gran prato na man. Como de costume, a bûche estaba preparada. En francés... [+]
Tal e como acaba o outono, aparecen os corvos no Día do Eúscaro, na época do eúscaro ou na Feira de Durango. Consciente dos resultados das enquisas sociolingüísticas sobre o uso do eúscaro, o exercicio "politically correctivo" non chamou a atención xa a ninguén. Sen... [+]
Hai quen, sendo un cerebro brillante, con definicións de "pouco detalle", son expertos en transformar e transformar o mesmo, dito doutro xeito. Era súa e foi un proxecto in eternum que se repetiu durante décadas. Esta era unha das principais razóns para deixar de ser... [+]
O 26 de decembro, durante un ataque aéreo, o Exército israelí matou a cinco xornalistas palestinos que tentaban chegar á cidade. Con eles mataron a 130 xornalistas palestinos. Esta noticia lembroume un par de cousas, a primeira, a persecución que sofren os verdadeiros... [+]
Nos últimos meses tocoume traballar en varios institutos e, nalgún momento, tiven que falar cos alumnos das posibilidades que ofrece o mercado laboral. A tipoloxía dos alumnos é variada e nunha mesma cidade varía moito dun barrio a outro, dun instituto a outro, e tamén... [+]
A nena que aparece no centro da fotografía, que dificilmente se pode considerar histórica, está a escribir unha lista de adxectivos: eu, ti, el, nós, vós, eles. Mirando cara abaixo, non puiden ver como era a súa mirada.
Insensible ao labor do fotógrafo, vostede, lenta e... [+]
Cando traballas con persoas maiores ou con persoas con diversidade física e neuronal, dásche conta de que a idea da competencia na nosa sociedade limítanos moito como especie. É dicir, o noso sistema ponche en valor por facer as cousas de maneira específica, e o que non o... [+]
Quería escribir polas luces de Nadal e reivindicar que se converta nunha tradición anual nesta época de iluminacións de rúas, un espazo público acolledor, alegre e gozoso desde o punto de vista da clase. Pero, por suposto, tamén espazos públicos cálidos onde algúns... [+]