Judith Jáuregui ten un bo “toque”, é dicir, até onde hai que pulsar cada tecla, con que forza, con que tensión… todo iso contrólao por completo. Como resultado, saca un son precioso e redondo do piano, o son que quere. E non só iso, Jáuregui ten mil virtudes ante o piano. Pero quizá a beleza do son poida afogar o discurso musical. No mundo do piano hai unha especie de mitificación do son. De feito, o martelo de cada tecla emite un son seco (hai diferenzas entre os pianos, por suposto, non é o mesmo un Bösendorfer que un Yamaha), polo que a habilidade do pianista para suavizar dalgunha maneira esa sequedad, a través dunha pulsación efectiva, é unha habilidade. Isto asimilouno moi ben Judith Jauregui. A cambio, esa atención constante do son, ás veces, debilita a tensión musical. E isto sucedeu no último concerto que ofreceu xunto á Bilbao Orkestra Sinfonikoa. 24 de Mozart. Escoitamos un concerto ameno e impecable, pero até certo punto aburrido. Todo moi bonito, moi fino, ben feito, pero sen tensión. Non entenda, por favor, que foi unha mala sesión. Sen dúbida ouviuse unha versión delicada e elegante. Con todo, non é a versión que máis me gusta. Quizá preferiría un toque máis masculino. Como propina, un novo capricho, tan delicado como o primeiro: Unha pequena parte do Scènes d’enfants de Mompou, luminosa, fina, chea de matices. Jáuregui é un dos mellores pianistas do País Vasco e así o demostra en cada recital.

Na segunda parte do programa, o ambiente cambiou radicalmente. 3º Bruckne. Ouvimos a Sinfonía en re menor, unha xigantesca, influenciada por Wagner. Erik Nielsen, o novo director titular da BOS fixo unha interpretación fresca. O dramatismo interior da obra suavizouse para que dalgunha maneira o resplandor vienés saíse a relucir. Moi elegante.