Comezou como xornalista en egin, abandonando os seus estudos en 1995. Directamente ao equipo de investigación?

Naquela época había poucos candidatos preparados. Sobrábame valentía aos 22 anos. Xa tiña o costume de buscar no lixo dos batzokis. Pepe Rei pensou que eu sería o axeitado para o posto.

Despois do peche creastes a Ovella Negra. Esta pechouse en 2001 e a posterior creación de Kalegorria non prosperou.

A criminalización de egin, a iniciativa contra a Ovella Negra e a enfermidade de Pepe Rei debilitaron o camiño de Kalegorria. Teño abonados e colegas na miña cabeza e no meu corazón.

Foron anos de gran tensión desde o peche de Egin até o peche de Ardi Negra. Como lle afectaron estas tensións?

A factura persoal foi moi alta. Desdramatizabamos con humor acedo: foi testemuña diso a Garda Civil, por exemplo, xa que tivemos encontros curiosos. Naquela época era un pouco macarra, por iso teño que pedir perdón a Arnaldo Otegi.

Logo estudou Criminología.

Despois de deixar o xornalismo activo, a criminología deume a oportunidade de xogar con novas ferramentas e fontes de investigación. E fixen grandes amigos, incluídos os “maderos” e os da asociación Xa abonda. Participei no nacemento da primeira asociación de criminólogos de Euskadi.

Naquela época vostede investigou sobre casas de putas.

Fixen o mapa da prostitución en Gipuzkoa. O 90% das prostitutas son escravas. O traballador liberal é unha excepción. A maioría deles teñen que pagar a cota e teñen a súa familia no estranxeiro, baixo ameaza.

Os dous últimos libros editounos vostede mesmo. Por elección ou por obrigación?

Coa txalaparta non hai “divorcio”, só a emancipación é a autoproducción. Colaborei cos proxectos Fincapé e Fueralacasta. E a partir de agora dedícome exclusivamente ao proxecto Gabe.

En que se atopa actualmente o xornalismo de investigación?

O proxecto Gabe, precisamente, formulou esa pregunta a Euskal Herria. O meu obxectivo na Ovella Negra era acabar no cárcere para evidenciar a falta de liberdade de expresión ante a corrupción. Se segue adiante, o meu obxectivo será conseguir o sorriso de Urkullu, mentres denuncio as súas “miserias”. Aínda creo nas utopías.

Onde está a pista que deixou Pepe Rei?

O noso “sandalio”, David Fernández, membro da CUP, foi un exquisito alumno de Pepe Rey. Ten vostede máis éxito que iso? De feito, no proxecto Gabe estamos os “irmáns Dalton” da familia de Pepe para disparar a Lucky Luke. A Pepe débeselle de súpeto unha homenaxe.

Por que non hai actualmente un departamento de investigación na prensa vasca? Adóitase dicir que é caro, pero hai outra razón?

Hai unha chea de investigacións xornalísticas locais. Tamén xornalistas que investigan. En Berria e Argia lin algúns traballos recentemente. Pregunte á patronal da prensa vasca as consecuencias, económicas e políticas, que pode ter un departamento de xornalismo de investigación. Pregunte aos xornalistas que investigan que presións recibiron, tanto por fóra como por dentro. Pregúntache.

Investigación, denuncia de investigación, muckracking... Con que denominación identifícasche?

Eu bástame co que se chama “xornalismo de precisión”. Hai demasiadas investigacións de filtración.

En España detectáronse ultimamente numerosos casos de corrupción. En Euskal Herria non tanto. Ocorren menos?

Hai menos agresións sexistas en Euskal Herria? Os vascos non somos machistas? Estamos a falar da corrupción rexistrada por xuíces e medios? O xefe da Fiscalía de Euskadi e o presidente do Tribunal de Contas denunciaron a imposibilidade de aflorar a corrupción do PNV.

O vasco fiucego é un mito?

De aquí a pouco chegarán as sentenzas en contra de varios alcaldes do PNV. Proporía que os cárceres que teñen que facer expresamente para eles –é unha ironía– teñan portas abertas. Ao asumir a súa responsabilidade, entrar coas portas abertas e saír á rúa cando termine de pagar os danos.

A esquerda abertzale está libre de corrupción?

Esa era a obsesión de Roberto Uriarte, o ex líder de Podemos, e a miña resposta é sempre a mesma: centos de xornalistas investigan á esquerda abertzale cun orzamento de miles de millóns. Ou son profesionais mediocres ou hai pouca corrupción. Eu ocupo ámbitos pouco traballados.

Wikileaks é a hora. En que cambiou o muckracking pola rede?

Desconfío de Wikileaks e outros filtradores interesados. A información que se dá pinga a pinga e a legitimación patriotico-democrática non me gustan. Gustaríame recomendar o libro Poder e Comunicación do xornalista Manuel Castells, que axuda a entender as relacións entre as redes sociais, os medios de comunicación e as forzas político-económicas. A voz da patronal mediática (Iñaki López, Jordi Évole, Wyoming, etc.) serve para desmitificar.