A derrota de Wall Street en 1929 e a posterior crise económica uniron o cine e os flocos de millo. Antes, o costume para comer millo rebentado na rúa estendeuse, pero o cine mudo era aínda demasiado elitista para permitir un picoteo sinxelo nas salas.

Grazas ás películas sonoras, o cine popularizouse visiblemente, pero foi a crise a que introduciu os flocos de millo nas salas: o cine era un dos pasatempos máis baratos, o millo tamén estaba barato e os flocos de millo prepáranse moi facilmente.

A relación estreitouse durante a Segunda Guerra Mundial, xa que a escaseza de azucre deixou fóra de xogo doces e refrescos. Desde entón, o binomio enfrontouse á televisión e o microondas foi o seu aliado.