Estiven mirando aos tempos convulsos que se están vivindo en Cataluña, antes de escribir o artigo, non porque pense que van conseguir algo, senón porque están a demostrar unha vez máis a actitude opresiva das elites e os políticos do reino español.

O que me sorprende é que moitos vascos que estiveron en torno ao conflito vasco, teñan a inxenuidade que teñen deste proceso. Véxoos ao meu lado, esquecendo suceder nos últimos anos e a “historia” do século XX en España, pensando que a sociedade catalá, de forma pacífica e democrática, só utilizando a forza dos votos, conseguirá a independencia.

Até hai pouco, como o Reino de España non deu ningún paso, parecía que o proceso se ía desenvolvendo. Para min, tanto a nosa xente como os cataláns tiveron esa sensación: facer manifestacións dun millón e medio de persoas, facer un voto o 9 de novembro nas votacións autonómicas, e non pasou nada. Non había reacción polo outro lado.

Perdoade a todos os estúpidos, pero os cataláns nos últimos catro anos non fixeron máis que animarse a si mesmos: “Non é pouco! Gustaríanos que nós tamén estivésemos nesa situación”, dirame alguén. Pero, no frío, debemos saber que, aínda que se nos faga duro, isto tivo unha importancia politicamente menor. Non se tentou cambiar ningunha estrutura xurídico-política até fai dúas ou tres semanas. Entón comezou a danza.

Cando o Parlamento catalán ha decidido pór en marcha de verdade o proceso, vimos moi pronto como actuaron os supostos fígados grandes. A democracia non é votar, non é pedir a opinión ao pobo, senón aceptar a lei, a lei sacra de España. O Parlamento, a través dos representantes elixidos polo pobo, converteuse nun golpe de estado, e os que o fan son autoritarios, desequilibradores e que nos levan ao abismo.

É dicir, pór patas para arriba os significados e os discursos das palabras, que fagan uso da forza para volver aparecer como demócrata. As minorías, as que non conseguiron os españois a través dos sufraxios, conseguirano pola forza, pola lei, pola forza do diñeiro e, si é necesario, polas armas.

España é un concepto fóra do tempo, unha nación milenaria, un imperio decadente de sangue e lume, e un dos alicerces universais do catolicismo, segundo o bispo: Ben Moral.

Vostedes pensan que, porque algúns cidadáns modernos e miserables queren adquirir o dereito a decidir, van destruír toda esa Verdade? (Preferiría que dentro de catro ou cinco anos tivese que tragar o que hoxe se dixo, pero agora mesmo non teño ningunha dúbida.)