A primeira iniciativa de globalización desenvolveuse baixo a hexemonía do Imperio Británico, co obxectivo de dispersar o mercado capitalista sen regulación en todo o mundo. Este intento imperialista tivo unha resposta múltiple por parte dos estados, os pobos e as clases obreiras. I. A Guerra Mundial abriu a era dos conflitos militares de catro décadas ata que esta iniciativa foi enterrada. A continuación, produciuse a caída do muro de Berlín e produciuse o segundo intento de globalización, liderado por Estados Unidos. As conquistas de materias primas e mercados necesitaron de intervencións políticas, económicas e militares que, en ocasións, infrinxen a lexislación internacional.

A violencia e o caos convertéronse nos principais expoñentes da segunda onda da globalización capitalista, e do mesmo xeito que a primeira, a resposta chegou tamén á segunda. As potencias rexionais han posto límites á globalización e os proxectos nacionais foron atacados directamente polos cidadáns para defender os intereses das clases populares. Esta resistencia explica en gran medida a desesperada resposta de Occidente á desestabilización das resistentes e as súas contornas xeográficas: promovendo e protexendo golpes de estado brandos ou duros; armando aos grupos de oposición, empuxando as guerras civís e convertendo en guerras proxy (guerras delegadas) contra os seus inimigos; por último, bombardeando aos países e ocupándoos en caso necesario.

As consecuencias das políticas de desestabilización provocaron a destrución de países, entre mortos e refuxiados. O sobrecusto para non debilitar a intensidade interna de Occidente reforzou a propaganda e a manipulación política. Primeiro identifícanse os inimigos contra a globalización capitalista e despois iníciase a campaña de demonialización e estigmatización, manipulando a realidade. A maioría dos medios de comunicación e creadores de opinión comezan a tirar o lixo dos inimigos que Occidente designou. O adxectivo “réxime criminal da o Assad” vén en serie e a continuación usan a “administración Obama” o mesmo día no que EE. UU. bombardeou un hospital de Médicos Sen Fronteiras en Afganistán e causou polo menos 30 mortos. Non, o xefe de filas das editoriais non foi “Obama: aquí está o monstro”, non, esas cousas reserváronse para Putin, debido á actitude de rexeitamento do presidente ruso cando se produciu o golpe de estado en Ucraína.

Non se chamou monstro aos nacionalistas ucraínos que queimaron e asasinaron a decenas de persoas en Odesa. O réxime de Petro Poroshenko non foi cualificado como criminal, a pesar de que o Exército ucraíno bombardeou aos civís de Donbass, o presidente ucraíno iniciou a guerra de conquista e dixo publicamente: “Os nosos fillos irán ás escolas e ás gardarías, os seus fillos sentarán nos sotos porque non serven para nada”.

Este ano, Poroshenko admitiu de forma indirecta que houbo un golpe de estado en Ucraína: Pediu formalmente ao Tribunal Constitucional que declare que a suspensión de Víctor Yanukóvich como imputado no caso Nóos foi ilegal. Con todo, os medios de comunicación non fixeron máis que chocar con iso. Así como os creadores de opinión non rectificaron o lixo manipulado que arroxaron sobre a masacre de Maidán. Está claro que os francotiradores formaban parte da oposición que deu o golpe de estado, é máis, como responsable deste asunto, o Estado ucraíno ha posto en marcha unha persecución xudicial contra exdiputados do partido ultradereitista Svoboda. Pero diso ninguén fala, como poucos falan das decenas de ataques incendiarios contra refuxiados que se están levando a cabo en toda Suecia.