Os investigadores tentan demostrar que a sensibilidade dos primates, a capacidade de rir e sorrir e mesmo de crear entre eles un sistema de comunicación como linguaxe.

Moito menos investigouse polo camiño inverso, o cal me parece verdadeiramente sorprendente, xa que se pode volver demostrar que os monos e nós somos no fondo os mesmos, demostrando que non os primates teñen calidades humanas, senón que os seres humanos temos multitude de propiedades monas.

Nun día de festa sollío, percorrendo en bicicleta o bidegorri máis usado de San Sebastián, tiven a aparición que me levou a estes temas de mono: de súpeto, tomei o espectáculo dun zoológico zooro (zoo-ouro) moi pouco lóxico.

Agora queren prohibir aos peóns circular polos bidegorris, argumentando que os bidegorris son só para bicicletas e patinetes. Eu mesmo, arránxome case sempre en bicicleta en Donostia, e gustaríame dicir algo diso.

En primeiro lugar, quero reivindicar claramente que son moitas as especies que máis molestias ocasionan no bidegorri que os peóns. Os propios patíns, por exemplo, teñen que ir no camiño de esquerda a dereita, asustando ao ciclista que vén de fronte.

No lado dos patíns, os patinetes circulan con moita corrección, pero tamén teñen o seu lado malo: brausta no bidegorri!, entran e saen, e quedan onde menos se cree, de golpe.

Algunhas especies do bidegorri teñen un marcado carácter de grupo, son moi tropelianos. Coa nai como precursora e o pai como último sopro, entre os dous van dous, tres ou catro nenos, algúns recentemente aprendidos en bicicleta, e algúns tan erroneamente, agora mesmo estudan...

A especie que conxuga o zoológico metafórico e o literal é a que leva ao can atado á correa cando circulan en bicicleta. Naturalmente, até o can máis submiso, si alén do camiño cheira a outro can, dirixirase de súpeto cara a el, sen pedir permiso do dono (as normas de tráfico non se tratan nas escolas de cans, que, polo momento, virá).

Outra das especies tipicamente presentes nos bidegorris da costa é a que leva a bicicleta cunha soa man e déixase solta baixo a axila. Outros, a toda velocidade, mirando ao teléfono móbil, fumando un cigarro ou hermoseando o marco dA Cuncha.

Tede en conta que aquí a miúdo se producen confusións entre as especies do carril bici que mencionamos de forma individual: a nai, precursora da caravana infantil, pode ir ao mesmo tempo fumando un cigarro e falando por teléfono. Tamén é posible que o ciclista que leva ao can atado á correa leve unha longa táboa de surf...

Pola miña banda, nas mañás sollías prefiro ir pola estrada que polo bidegorri. Encántame a bicicleta, pero máis vital aínda.

En canto a corredores e peóns, pola miña banda, terían a liberdade de circular polos carrís bici. Iso si, que se teñan en conta que son vehículos que van amodo, pero á fin e ao cabo. É dicir, que sempre circulen pola dereita, como o resto do auto-moviles, sen formar tropel nin entorpecer a ruta.

Non sei si hai un carril bici entre a xente de monos. Pero de habelos, estou seguro de que non se producirán disturbios nin complicacións nos nosos.