O 16 deste mes tivemos a oportunidade de ver a película amama en Legazpi, presentada por Asier Altuna: que agasallo! Aínda que é verdade que moitos levamos a un baserritarra dentro de nós, nalgúns casos é máis certo, porque nacemos e vivimos no caserío, aínda que desde moi neno fuxín del e agora a nosa casa natal, Igartubeiti, está convertida nun caserío museo. Que metáfora! Así que fun ver a película cun interese especial, porque coñecín moi de cerca o desastre do caserío e o conflito entre xeracións.

A avoa gustounos moitísimo por moitas razóns, e eu me identificé completamente coa historia que me contei. Por unha banda, expón a supervivencia do caserío como profesión, e non creo que haxa un futuro claro: na película ningún dos tres fillos ten intención de cansarse na terra; nós eramos catro e ao final ninguén era agricultor. Doutra banda, exponse un tema moi universal, o conflito intergeneracional, que se dá non só no ámbito rural, senón en calquera lugar, sobre todo cando os fillos están dispostos a seguir coa profesión, o negocio ou a empresa dos seus pais, pero como facer esa substitución? Sei por experiencia que é moi difícil para os pais pensar en retirarse a tempo e en retirarse ben; resúltalles moi difícil, sen inxerencias, deixar a responsabilidade en mans dos seus descendentes, sobre todo cando estes queren facer as cousas doutra maneira.

E, neste último problema, cantas contas temos pendentes cos pais! E hai dúas formas de liquidala: a exacción, a comprensión e a condonación. E a nós tócanos, aos descendentes, ser xenerosos co anterior: primeiro, porque nós tivemos mellores oportunidades na vida que eles; e segundo, porque é o máis san para nós. Se coñecésemos mellor a forma de vida dos pais (a súa infancia, a súa educación, a súa moral, os seus valores e crenzas…), quizá non o considerariamos tan facilmente culpables e entenderiamos con máis facilidade as condutas insalubres que tiveron connosco (por exemplo, a tendencia a marcar a cada fillo desde o nacemento) ou as deficiencias, carencias e imposibilidades que eles deixaron sobre nós...