Todo aquel que estea un pouco na horta coñecerá a Galium aparine, un animal salvaxe, cun chisco de herba. Poida que non o coñeza polo seu nome, pero a súa fricción e o seu afán de chegar a algún lugar non lle descoñecerán. É capaz de agarrar a calquera que teña ao seu lado pelos de gancho con forma de gancho en follas estreitas e alargadas e talo cadrado. Así se prolonga e prolóngase, por encima das outras plantas. Si nós tamén tocamos coa man ou coa perna parece que a colle, encóllese ou se engancha. Amor de hortelano en castelán. Do mesmo xeito que algúns amores e amores, o contacto coa ciablanca provoca dermatitis na pel afectada, creando choros desagradables.

Das flores pequenas dá froitos redondos. Tamén son de cacao para pegarse ás peles dos animais que pasan ao seu lado. Grazas a esta táctica, pode estenderse moito de lonxe.

Estes pequenos froitos son o café (Coffea sp.) utilizáronse en lugar de: tostado, moído, cocido e cunca. Aínda que sexan un pouco afastados, a ciabarra e o café son parentes. A raíz, tostada polo azucre, tómase como un chicoria (Cichorum intybus). A planta tamén é comestible: a folla e o tronco son doces, crus en ensalada e cocidos en sopa. Ten moita vitamina C e xa no século XVIII os ingleses aconsellaban tomar o seu mollo para combater o escorbuto.Unha
curmá de Ciablanca Dura, Galium verum, foi utilizada para a elaboración de leite.

Outra planta “mala” das nosas hortas é a ciborarra. Busque o seu uso e seredes amigos. Abundante en hortas da vertente atlántica. Gústanlle as terras arxilosas porque é educador. Tamén lle gusta o nitróxeno, polo que habita nas profundidades das nosas hortas, onde adoita haber sobredose de estiércol.

Tamén se chamou lapa á herba porque, como a lapa (Arctium lappa), os animais son roubados con garras de barba. Lárgache... Encollerse, é dicir, engancharse! Esas barbas son a nai do famoso velcro.