Traballa no lugar que lle deixou Zigor Etxeburua. Ten vostede intención de seguir as súas políticas?

Nesta casa hai un eixo que no tema da lingua vén moi por detrás e que non tivo moita interrupción. Os directores de eúscaro que estiveron antes tamén acumularon o traballo realizado polos anteriores. Con matices, con ritmos diferentes, con melloras… pero con coherencia. A casa que hai moitos anos era totalmente castellanoparlante é hoxe bilingüe. E non veño romper nada ben feito. Haberá algunhas adaptacións, ou matizacións, pero seguiremos na mesma liña.

Que novidades trae?

A principal novidade sería alargar a mirada. Pode ser unha cuestión de estilo. Os que nacemos en Ormaiztegi sabemos até que punto as pontes son importantes e os que crecemos socialmente en Debagoiena tamén sabemos o importante que é a colaboración. En canto ao estilo, trátase dun espazo que se basea en pontes e colaboración, e que, por outra banda, terá unha longa mirada. O proceso de revitalización do eúscaro atópase nunha parada ou nun cruzamento de camiños. Vimos dun longo ciclo. Os resultados están aí. Avanzouse moito. Pero, ao mesmo tempo, aínda que consigamos algúns obxectivos, facendo as mesmas cousas os logros non serán iguais. Fai falta unha mirada longa. De 25 anos ou”.