Teño un vello amigo, fillo do acordeonista que non ten nada que ver coas ideas de Bernardo Atxaga, e un costume que me fai moita graza: fala ao viño que lle gusta. “Quen está aí?”, pregúntalle ao viño antes de dar un grolo, porque aínda que non o ve, percibe que hai algo vivo e de tempada dentro da copa que ten nas súas mans.

Algo parecido sucedeume cando teño noticias de Almitza Sega Elkartea. Aí están, sen facer moito ruído, pero sempre traballando, difundindo o aroma do noso pobo pola vella Europa.

Hai dezanove anos empezaron a reivindicar aquí a existencia dun pobo e que algúns dos seus habitantes saben sacudir as guadañas aos nosos límites. Despois de traballar en once pradarías, en Finlandia, Suíza, Alemaña, Tirol do Sur, Eslovenia, Cataluña, Occitania, etc., xa saben quen somos, que di a nosa cultura e cal é o nivel do noso séquito.

O que máis me sorprende é a metodoloxía, a forma de facer as cousas. Non vou empezar agora a xulgar cal é o camiño correcto e cal o camiño equivocado para alcanzar os nosos obxectivos. Os grandes xa son demasiados, pero gústame a actividade destes de Almitza. Pouco ruído e moito traballo negro. Ir, ver, analizar, falar, acordar, traer, ensinar, ceder, respectar, aceptar, cantar, soñar, pedir e conseguir. Son verbos que no noso país non somos capaces de pór en orde con frecuencia. As que a miúdo acumulamos unhas sobre outras. Verbos básicos que transformamos en enfurecidos, fraccionados, desesperados, asustados, cocidos, etc.

E aquí unha emboscada, alá outra, as consecuencias témolas á vista. Do 28 ao 30 de agosto, na pradaría que antigamente era o caserío Munategi, na parte traseira do Santuario de Loiola, en Azpeitia, dispútase o Campionato de Europa de Sega. E nós seremos un pobo máis no campo das linguas, apareceremos co noso himno no segapoto, as nosas cores no corazón, afiados pola nosa forma de facer. E entón poderemos sentirnos máis libres, sen o discurso dos políticos, sen as ordes que nos mandan desde arriba. Kontxo, que ben utilízanse os verbos “gara” e “dugu” nestes casos!

Guadalaxara e os seus amigos, mulleres e homes por ser os vencedores na competición, sen darse conta de que o pobo que é capaz de organizar un evento deste tipo é libre en si mesmo, sen ter que facer caso ao que din os demais.

O almíbar é unha herba libre e un pouco fea que crece nunha zona non fertilizada. A finais de agosto temos outra cita co que somos e co que queremos ser no Santuario de Loiola. Segue afiando as guadañas.