No pasado, un amigo empeñado no heavy me enfurecía moito porque lle dicía que o grupo Motörhead non era heavy, ía moito máis alá. Para contextualizarlo, hai que ter en conta que cando nós eramos mozas só existían dúas opcións universais que non se podían conciliar: o heavy ou o punk, aínda que algúns máis tarde recoñeceron que tiveron un pasado oculto deste ou doutro tipo. Eran dous camiños completamente distintos, opostos, ata que apareceu o Kill’em all de Metallica e algúns viron a luz. Pero iso é outra historia.

 

Son vellas as cousas nas que existían dous bandos, e a alma de Motörhead, Lemy Kilmister, sempre pasou por elas, unindo á súa ao redor a todos os amantes do rock crible, das entrañas e da dureza. O mesmo fixeron, por suposto, cos resultados, os de Rat-Zinger, que son os seus fogosos seguidores. Persoas que anteriormente foran formadas en numerosos proxectos agresivos crearon un grupo para acabar con Benedito XVI e substituílo por Lemy. Pero, ao parecer, o papa alemán notou de lonxe o cheiro a pólvora e decidiu retirarse. Agora están á espera de que se abra o paso polo Nervión.

 

Crónicas da destrución é pura pólvora e a arma punk rabiosa elixida; a seguinte, Cartas ao Vaticano, ten de cando en vez unha tinguidura hardcore-metalero que bebe do metal, do rock de aresta moi afiada, da crueza do punk e da verdade do rock rueiro.

 

De feito, é “crible” a primeira acepción que me vén cando escoito Rat-Zinger. Crible e tamén o que vai á xugular, porque non ten termo medio e tamén deixa o fígado. Din a moitas cousas e, aínda que algúns pensan que é un tópico, non se pode negar que lles sae de dentro. As súas cancións son un claro reflexo das manipulacións e dos abusos desmesurados dos tempos actuais, aínda que visto vístoo o grupo é case unha excepción no panorama musical local, son moi poucas as bandas tan apaixonadas.

 

Partindo do propio nome, o poder da igrexa é unha das súas principais obsesións, e a iso Lemy (outra vez!). Unindo a estética do libro White line fever, estas cancións reuníronse nunha Biblia moi especial, á que se engadiron varias citas dese libro que chaman santo.

En canto ao fondo interno, o título deixa claras as intencións: Rock-and-roll para fillos de cadela (Rock-and-roll de Putakumei). Tratan de seducir case co metal, sobre todo na base das cancións, e son capaces de beber tamén da música industrial, pero neste traballo teñen máis de rock, de forza, de guitarra ou, por que non?, do “urbano” ou “kaletarra”. E son capaces de combinar medias tempos con velocidades de punk-hardcore.

 

Si, son máis maduros no resultado e no redondeo das cancións, pero tamén no momento dos disparos. Coidado!