Lino no diario dixital Público: O director da Garda Civil podería pertencer ao grupo guerrilleiros de Cristo Rei en Ferrol, na década dos 70. No artigo recóllese a denuncia de varias testemuñas, que tamén a denuncian co seu nome e apelidos. Para quen coñecemos eses tempos, a denuncia é absolutamente verosímil; moitos de nós daría testemuño similar deses grupos ultradereitistas que aquí mesmo andaban con cadeas, paus e algunha vez cunha pistola. O mesmo explicariamos como aparecían nas manifestacións ou nos actos públicos, repartindo golpes e asustando á xente. Ou como atacaban a persoas illadas, con coitelos na pel dos militantes. Ou como os destruían (e téñenos!) todo monumento, manifestación ou símbolo en favor da ideoloxía política que non lles guste.

O mesmo poderiamos dicir que nunca se podía demostrar nada, que non se podía facer nada contra eles, porque se trataba dunha impunidade total, evidentemente, co pleno apoio das forzas represivas do Estado.
Agora leo a noticia que dá Público e invádeme unha tristeza extraordinaria. Non, non é unha anécdota. Non, non é unha casualidade. Todos sabemos o que é, aínda que non nos atrevamos a nomealo.

Co paso dos anos produciuse toda unha revolución tecnolóxica, transformáronse as aparencias de todas as cousas e de todos nós, o nacemento dos novos estados transformou os mapas, das relacións de forza cambiadas xurdiron novos acordos internacionais… pero o fascismo español segue aí, aferrado á esencia do estado, como o brión á pedra.E todo isto dígoo porque a noticia
que trouxo onte o xornal Berria rozoume os narices: Joan Mari Torrealdai, se algo é para nós, é un símbolo de dignidade e honestidade intelectual. Un referente coa autoridade moral que se lle debe a alguén que está por encima dos intereses materiais habituais.
Vaia, que son os nosos referentes morais para un torturador: dous testículos que pode provocalos ao seu gusto cunha regra.

Corenta anos despois, ninguén pode remedialo. Na “axenda política” hai outras cousas que teñen “prioridade”.