A miúdo matei aos meus compañeiros. Entre outros moitos, por citar catro, recordo a Urkiaga en 1937, Galíndez en 1956, Portell en 1978 e Galdeano en 1985.
O ano 2015 non se espertou pacíficamente para os gremios, é o atentado de París contra a revista Charlie Hebdo. Din que é un oficio perigoso o do investigador, o do narrador, o do informador; pero, perigoso, realmente perigoso, é a xente. A letra non mata.
O de París foi un ataque á verdade, contra a audacia de dicir. O pensamento e a vida monolítica non queren ver nin ouvir a ninguén diferente; gústalle o sinal de tráfico unidireccional: a frecha branca no círculo azul.
Tirotean a colmea, buscando a abella sen o mel. En París asasinaron a xente intelixente que tiña unha opinión diferente, propia e crítica, unha opinión especial que é o viño doutro odre e que lle gusta ou non a maneira de reflectila. Os yihadistas trouxeron a guadaña, pero poderían ser fascistas, estalinistas ou mafiosos.
Un debuxo, unha palabra, un contido cultural, si é punible coa morte para eles, todo, todo, todo é punible. A frecha branca persegue máis á xente que á idea.
Nestas adicións de shock, baixo o pretexto da paz e a seguridade, o Estado policial fortaleceuse de novo ao noso ao redor; e aos controladores dálles igual a cor da pel do cidadán, o tamaño dos beizos ou a tintura do pelo... Deus é o control.Para
probar a pota, a paz e a liberdade deben porse agora no lume: como para evitar a islamofobia para protexer as liberdades democráticas, como para ver un mouro e desterrar a tentación de fuxir dos excesos da policía.En
todo caso, a paz e a liberdade son accións predeterminadas e determinadas deseñadas polo individuo para xestionar as relacións interpersoais e a convivencia. Estas palabras deben verificarse no campo de xogo da diversidade cultural e a fortaleza democrática. E nesas obras de demostración, evidentemente, estalarán as contradicións.
Pero morrer como individuo e comunidade é silenciarse ante pensamentos e formas de vida monolíticas dirixidas pola frecha branca.