O pequeno Hans de cinco anos, cuxo verdadeiro nome era Herbert Graf, foi o primeiro bebé atendido por Sigmund Freud en 1908. Hansen non quería saír da casa, temía que o cabalo que estaba na rúa picáselle. Os seus pais, que eran da familia de Freud, foron pedirlle axuda.

Freud xa escribira Tres ensaios sobre a sexualidade infantil. Recomendou aos seus pais que lle preguntasen ao seu fillo que pensaba, que sentía sobre o seu pai e a súa nai, e sobre a hermanita que acababa de nacer. Hansas falaba todos os días co seu pai, quen lle facía por carta interesantes observacións sobre Freudi.

Así, a medida que o neno se foi tranquilizando aos poucos, a situación foise aclarando. Segundo o psicanalista austríaco, Hansen quería ter á súa nai para si e afastar ao seu pai da vida. Pero isto podía causar a reprobación do seu pai e facíalle sentir medo, pois Hansen amaba ao seu pai. O resultado da loita entre desexo e prohibición era un síntoma fóbico: o medo a que o cabalo con bigotes mordéselle. Este síntoma beneficiaba a Hans, que podía quedar coa súa nai.

A importancia do desenvolvemento afectivo infantil

O desenvolvemento afectivo-sexual dos nenos e a súa importancia no adulto é patrimonio da nosa cultura. A partir do século XX investigouse moito sobre o desenvolvemento psíquico dos nenos e nenas: desde que nacen, os nenos e nenas pon en marcha os seus recursos de relación e teñen un intercambio coa súa contorna. Os nenos e nenas necesitan, para o desenvolvemento da súa personalidade, unha toma de conciencia do seu corpo e da súa capacidade mental, superando as relacións simbióticas iniciais.

Aínda hoxe, hai nenos e nenas que temen o que se representa como Hans. Ás veces din medo a algo, outras veces a angustia non ten relación cunha razón determinada. A angustia conduce á capacidade de pensar a un círculo vicioso. As relacións cos demais, que non se poden controlar, vólvense moi perigosas e, por tanto, pouco interesantes.

Os nenos e nenas que senten este malestar acoden motivados ás sesións de terapia: amores e enfados, prohibidos ou imposibles, poden expresalos con xoguetes, papel branco e lapis. O neno e a nena expresan a súa preocupación a través do xogo. O proceso terapéutico ten como obxectivo dar sentido ao debuxado, buscar unha articulación coa contorna e poder simbolizalo posteriormente. O símbolo reúne o pasado e o presente e xorde da experiencia de perder algo que se ama. É a súa testemuña.

Hansas, ao falar do que lle asustaba, inventou un temor. Iso axudouna.