A lei de descentralización comezou a aplicarse na época do presidente, François Mitterrand. Refírese á territorialidad da República, ás institucións e á súa funcionalidade. As rexións da República (rexións) son 22 na actualidade. Este mapa de comarcas realizouse en 1964. O 1 de xaneiro de 2016 serán 13. É dicir, estas vastas e variadas comarcas serán aínda máis amplas e variadas a partir de entón, a identidade dos países do Hexágono quedará máis borrosa no novo mapa. E entre eles, Euskal Herria. O novo mapa non foi completado na súa totalidade, nin tampouco se definiron as competencias dos entes rexionais.

A primeira proposta da nova lei das rexións fíxose en xuño do ano pasado no Parlamento francés. Os deputados da Asemblea Nacional ratificaron o proxecto do novo mapa político, que quedou redactado en 1778. Foron 277 os que se marcharon e 252 os que se opuxeron. En total, abstivéronse 33 persoas de 32 nacionalidades diferentes.O ano pasado, 50 deputados pasaron a formar parte do grupo dos contrarios ao Congreso. A política de descentralización do presidente francés, François Hollande, terá que pasar este ano por unha situación aínda máis complicada. A nova lei, que ten que ser acordada entre deputados e senadores, non foi até agora a que chegou a un consenso. Os senadores prevían 15 comarcas e os deputados 13. O mapa das comarcas e as capitais que serán aínda non foron tomadas (pódelas ver no seguinte mapa). Neste momento, está en xogo o nomeamento das capitais. Se a Comisión Paritaria, integrada por Senadores e Deputados, non logra o consenso, os Deputados decidirán a estrutura do mapa.

O futuro de Iparralde

Aquitania foi a rexión de Iparralde na estrutura do Hexágono: Gironda, cunha poboación de 240.000 habitantes, é a capital de Bordeus, está formada polos departamentos de Pireneos Atlánticos, Dordoinia, Landa e Lot e Garona. En Lapurdi, Baixa Navarra e Zuberoa hai 289.000 habitantes. Bearne é unha poboación e comuna francesa, situada no departamento de Pireneos Atlánticos e cantón de Bearne, cuxa capital é Pau, con 85.000 habitantes. O nome da nova rexión podería ser Aquitania, Limousin e Poitou-Charentes a partir de 2016. O seu capital sería Bordeus. Entre outros, porque o orzamento desta comarca é o máis alto: 1,4 millóns de euros. As outras dúas comarcas contan cun orzamento de 660 e 460 millóns, respectivamente. A nova rexión tería unha poboación de 5,8 millóns de habitantes. O coñecemento e a personalidade de Euskal Herria serán, por tanto, aínda máis borrosos. O novo Consello de Administración da Generalitat reunirá en Bilbao a 183 membros.

Mentres os partidos de esquerdas, de centro e de dereitas loitan polos seus intereses, as expresións políticas minoritarias dos países pequenos adáptanse ás eleccións. As opcións dos partidos nacionalistas vascos, por exemplo, si até agora eran limitadas, non se van a levar a cabo máis facilmente. Ipar Euskal Herria non é o único territorio que non aparece como tal. Os bretóns, por exemplo, non conseguiron agruparse nunha única rexión. As rexións de Pays da Loire e Bretaña foron historicamente proclamadas polos partidos que defenden a identidade bretoa como única rexión. Novas leis de descentralización, II. Pensaron que facilitaba o camiño para a unión de Bretaña, que se dividiu en dúas rexións tras a Guerra Mundial. As leis, os partidos que defenden a Francia centralizada, volven demostrar que son máis capaces e máis fortes para pór a lei ao seu favor.

Os alsacianos, pola súa banda, estaban agrupados nunha única rexión, pero se unirán a Lorena e á Champaña Ardenne. Os alsacianos saíron á rúa a manifestarse a finais de ano. Estrasburgo seguirá sendo a capital. Menos mal. É a única capital que está nomeada nun mapa inacabado.

Córsega é a rexión máis representativa da estrutura francesa. A lei das novas rexións non cambiou o seu carácter até o momento. Así mesmo, as outras catro rexións de ultramar (denominada DOM-TOM) permanecerán na mesma situación. Os corsos, en cambio, constitúen a colectividade territorial do Estatuto Especial (Colexio), o coñecemento da súa propia natureza.

Votos dos departamentos

As eleccións departamentais celebraranse o próximo 22 e 29 de marzo. Despois, se se cumpre o anuncio de hai tempo, desaparecerán os departamentos de Francia, que seguen en activo. Este ano tamén, en decembro, celebraranse eleccións nas comarcas que actualmente se están formando. Moitos políticos viron con sorpresa a forma de elaborar unha nova lei para a elaboración do Mapa das Rexións. As decisións tomadas neste último ano foron moi debatidas e apenas analizadas. Máis dun sinalou que a aprobación da lei o pasado mes de decembro ten que ver coa celebración en decembro das eleccións rexionais deste ano. De feito, para que se poidan realizar eleccións desde a aprobación dunha lei é necesario que transcorra polo menos un ano desde a súa aprobación. Algúns sectores políticos consideran que a execución desta nova lei non é propia dun Estado que se autodefine como unha democracia de alto nivel. É dicir, non é exemplar. Ademais de que o mapa foi deseñado de forma graduada, as competencias das novas comarcas non se concretaron no presente. Tampouco aparecen as súas funcións na nova lei, nin, por tanto, as das entidades sustitutorias que se prevén substitúan aos departamentos. É dicir, como van pasar as competencias dos departamentos que se están analizando no Senado ás funcións das novas institucións rexionais, e como se van a adaptar. O Goberno francés deberá aclarar cales son os principais obxectivos da descentralización: a chamada terceira parte do obxectivo principal da descentralización. Nos últimos anos, a estrutura dos colexios públicos alternativos aos departamentos estendeuse moito, pero ninguén sabe en que se fundamenta. Non esquezamos tampouco que na política de descentralización tamén están previstos os chamados modelos de Polo para as metrópolis.

Descentralización

Para entender a descentralización e a nova estructuración non hai máis que coñecer as opinións dos dous senadores de Ipar Euskal Herria. O senador centrista Jean-Jacques Laserre afirmou que Ipar Euskal Herria non se pronunciou nin unha soa vez ao discutir a lei do novo mapa das rexións. Ademais, afirmou que el non ten "absoluto dominio" das contas da Lei Orgánica. Entre outras cuestións, a concreción das competencias, así como as relacións entre pobos e cidades, deberán ser acordadas no marco da chamada terceira parte da descentralización. As contradicións non son poucas: están ás portas da última parte da descentralización e din que están nun principio. Os parlamentarios socialistas locais, Colette Capdevielle e Sylvie Alaux, están á espera de coñecer as competencias que lles corresponden. Que debería dicir o senador socialista Frédérique Espagnac. Con todo, os políticos locais están á espera do que digan os xefes de París. Esa é unha das súas características.

A profesora de Dereito da Universidade de Baiona Eneritz Zabaleta falou a finais de ano do novo mapa das Rexións. Entre outras cousas, dixo: “Ipar Euskal Herria estará nun territorio máis grande que o actual. Antes estaba perdido e agora véxoo máis perdido”. En canto á proposta do prefecto Durand dos Pireneos Atlánticos de face ao País Vasco Norte, en canto aos Colexios Populares: “Sen ver a lei definida, non se pode dicir nada novo”. Por tanto, a proposta da Mancomunidade adiantouse á proposta da Mancomunidade Única de Debabarrena. Recentemente, Batera deu o visto e prace á proposta da Mancomunidade Popular do prefecto, nos obxectivos da Mancomunidade Provincial, nas follas da plataforma. O Estado, é dicir, o poder, ten os seus propios mecanismos para oporse aos medios que crea o pobo. ao Un ou ao Consello de Electos, por exemplo.

Centralización

Segue sendo unha incógnita como o Estado francés, tanto os gobernos de quenda como o Parlamento de París, incluído o Senado e a Asemblea, vai levar a cabo a descentralización anunciada desde hai tempo. A pesada estrutura centralista do Estado francés está a reconverterse lenta e dificultosamente. A pesar de ser un Estado poderoso en Europa, ten problemas para adaptarse aos novos tempos. 5. O modelo republicano está anticuado. Desde a era de François Mitterrand, e despois dos sucesivos gobernos de esquerda, que pasaron 30 anos desde entón, o último presidente do partido socialista, François Hollande, non levou a cabo ningunha outra política da dereita. Sexa esquerda ou dereita, no Estado francés a lóxica jacobinista segue sendo a principal.