Nacemento 17 de setembro de 1788. Pola tarde, as tropas austríacas empezaron a chegar á cidade para enfrontarse aos turcos, aliados dos primeiros na guerra entre Rusia e Turquía. O Exército estaba composto por preto de 100.000 membros de numerosos países. Serbios, croatas, romaneses, polacos, húngaros... Poucas persoas entendían o idioma dos oficiais austríacos, o alemán.

Na vangarda, un grupo de húsares foi enviado a inspeccionar a zona onde acamparía a multitude. Non se atopou nin rastro dos seus inimigos, nin máis nin menos que a unha familia xitana que vendía augardente. Decidiron comprar algúns barrís e, antes de que os primeiros soldados da infantaría romanesa chegasen á confluencia, os húsares habíanse emborrachado. E non tiñan intención de compartir o pouco que quedaba do licor coas sedentas romanesas. Incomprensibles coas súas palabras, empezaron a golpear a fondo. No medio dunha discusión alguén disparou ao aire. A chegada de oficiais austríacos nese momento non foi favorable; “Alto! Halt!” (Geldi! Alto!) Cando empezaron a gritar, aos soldados pareceulles que dicían “Allah” e, crendo que eran musulmáns turcos, prenderon lume aos seus superiores, que responderon da mesma maneira.

Era o panorama cando chegou a cabalaría. E, segundo todas as aparencias, os soldados decidiron atacar aos que eran inimigos. Cando viron o asalto dos xinetes, as tropas de infantaría, que non cesaban de chegar, pensaron que os xinetes pertencían aos turcos. E, naturalmente, incendiáronse.

Durante varias horas, as tropas austríacas dispersáronse en pequenos grupos, onde o presunto inimigo disparouse por todas partes, causando varios disparos. Pero a máis tiros, máis fornidos os turcos fantásticos. E ao final tiveron que fuxir.

Dous días máis tarde, as tropas otomás, auténticas, chegaron a cámpalas de Karansebes e atopáronse con 9.000 cranios.

Moitos historiadores pon en dúbida que a batalla de Karansebes foi realmente así. Por unha banda, recoñecen que está recollido en moitas fontes e que as fontes son coherentes. Pero a primeira mención da batalla fíxose 40 anos despois nunha revista austríaca e as fontes máis fiables foron A. J. Gross-Hoffinger recibiu a noticia case 60 anos despois. Estes intervalos de tempo producen, inevitablemente, distorsión. Augardentes tamén.