Pasaron un trinta anos, iamos aO Sadar cada quince días a ver aos indios de Alzate. Lembrou a alguén o alcume e afastouse, porque se lles vía vir correndo e tropezando por todas partes.

Estabamos orgullosos daquela saúde. Etxeberria facíanos ver que o salto de terceira a primeira non era tanto si tentabámolo; sabiamos que cada vez que Martín conducía o balón pola esquerda ocorrería algo, que Irigibel estaba disposta a romper a cara a favor das cores, era máis que unha metáfora sinxela, que Artetxe, o famoso carniceiro do ATLÉTICO de Madrid, rompeulle o nariz, ademais rexuvenecido. Clemente Iriarte, un xogador doutra dimensión que nunca viramos en primeira persoa até entón, mellor director que Von Karajan.

Aquela saúde era mítica.

Entón tamén o fútbol era un negocio, un opio do pobo... O fútbol de entón xa tiña algo, pero, polo menos, un deles paseábase pola rúa durante un día de semana solemne e vía aos xogadores, inocentemente, por onde todo o mundo andaba, como calquera outro cidadán, por famosos que fosen; gañaban diñeiro, pero non tanto; o apego ao equipo nacía desa proximidade. Unha débeda? Que era iso?

Logo comezaron a aparecer os mercenarios –xogadores, mediadores, adestradores...– bos, menos bos e malos. No fútbol todo empezou a facer que a violencia se fixese cada vez máis grande, o racismo cada vez máis evidente, os aspectos feos de sempre, os valores bos reducíanse. Tamén en Osasuna. Pero non se podía dicir nada se non se quería automaticamente pasar a ser un mal navarro. A débeda era cada vez maior, pero unha chamada telefónica proporcionaba un crédito que a Caixa Laboral parecía ilimitado. E así, até acumular 60 millóns de euros de débeda. E ninguén se ocupa diso? Vergoñoso.A lei
aprobada polo Parlamento de Navarra para saldar a débeda de Osasuna é escandalosa. O Espanyol debe 43 millóns á Facenda española, a cantidade que ten o ATLÉTICO de Madrid, non creo que neste artigo inclúase a cifra. Imos ter que rescatar antes aos bancos e agora aos equipos de fútbol?

E aínda máis lamentables foron algúns argumentos dados polos partidarios da aprobación da lei contra os que se opuñan: irracionais, fraudulentos e odios provocativos.

Quizá non estabamos tan equivocados co mito de Osasuna, senón co de Navarra.