Todo vai moi rápido, moi rápido en Cataluña, sobre todo no último mes e sobre todo nas últimas dúas semanas. E vai rápido, porque en España tamén se suceden uns a outros os casos de corrupción, converténdose na sombra dos dirixentes do pp e, en xeral, do vello bipartidismo. A situación en Cataluña ten dúas canles de sucesos, un na zona e outro no resto de España.

O lehendakari da Generalitat, Artur Mas, convocou o pasado 14 de outubro a consulta alternativa do 9N, o que provocou un gran balbordo entre os partidos soberanistas. O contrario en España. O pp e o PSOE recibiron con alegría o anuncio da consulta e restar importancia á mesma. Isto non era unha consulta nin nada. “Que fagan mil se queren”, dicían autoridades e xornalistas desde os altofalantes do Brunete Mediático.

Ata que o pasado 27 de outubro o presidente do Goberno, Mariano Rajoy, anunciou que impugnaría a consulta. Que pasou en dúas semanas? A corrupción cede a España. Primeiro cos cartóns negros de Caixa Madrid, logo coas caixas B do ex ministro do Interior do pp Anxo Acebes e Bárcenas, e a semana pasada coa Operación púnica, onde foron arrestados decenas de cargos do pp por corrupción. O 25 de outubro, despois do de Caixa Madrid e Acebes, Rajoy non cría que houbese nada especial que facer: “Entre os 46 millóns de españois só hai uns poucos corruptos”. O 27 de outubro, tras a Operación púnica, pediu perdón en nome do pp a todos os españois e españolas.

Sexa o que sexa, a consulta catalá vén sobre esas correntes, e Cataluña salgue ben salpicada, sobre todo co asunto dos Pujol, pero tamén coa imputación de Joaquim Nadal do PSC ou os intentos de ensuciar coas contas correntes suízas do alcalde de Barcelona, Xavier Trias e Josep-Lluis Carod Rovira.

O Tribunal Constitucional analizará esta semana a petición de impugnación do Goberno español e podería dar unha resposta na reunión do próximo 5 de novembro. A petición de Rajoy baséase nos seguintes puntos: Que o acto que a Generalitat presentou como un proceso de participación cidadá é unha fraude de lei e, por tanto, hai que prohibilo, porque este tamén ten o mesmo obxectivo que a primeira consulta convocada por decreto, pero realizouse de forma diferente. O Consello de Estado español tamén pediu ao Tribunal Constitucional que suspenda a consulta. Mais di que non hai un decreto ou norma de impugnación, pero non parece que iso sexa suficiente para que o Tribunal Constitucional non o prohiba.

E logo as eleccións

A nova consulta de Mais provocou nun primeiro momento disturbios entre os partidos soberanistas, rompendo así a imaxe de unidade que se deu até entón. Con todo, Mais conseguiu reestruturar a forza soberanista ao redor da A9. A Cup estivo de acordo desde o principio, ao principio timidamente, pero ERC accedeu enseguida e ICV mostrouse indeciso e fragmentado durante case dúas semanas, pero finalmente vai participar na consulta.

Sexa prohibido ou non polo Tribunal Constitucional, a ANC chamou aos cidadáns a votar o 9N ás 9:00 horas. Mobilizará a 100.000 voluntarios a través da campaña “Ara és a hora” organizando un maratón de chamadas telefónicas e chamando á cidadanía a participar. O acto central da campaña terá lugar o 7 de novembro na avenida María Cristina de Barcelona.

Dunha maneira ou doutra, o vindeiro domingo coñecerase outra mobilización xigante do independentismo. E o mundo verao. Ademais de impulsar a cohesión interna, o obxectivo principal dos soberanistas é que o mundo vexa claro o que está a suceder en Cataluña. Dous millóns de persoas poderían participar na consulta, segundo un estudo realizado pola axencia Gabinet d'Estudis Socials i Opinió Pública (GESOP). Parece demasiado, pero só achegarse a esa cifra suporía unha gran vitoria para os soberanistas. Pola contra , segundo a enquisa dO País (metroscopia) da semana pasada, a consulta divide á sociedade catalá en dúas, para un 49% da poboación a iniciativa non é axeitada e para un 44% si. Ademais de votar, os cidadáns que o desexen poderán asinar un manifesto en defensa do dereito a decidir de face á comunidade internacional. Posteriormente enviaranse firmas á ONU e á UE. O domingo, por tanto, haberá que contar que é o que se conta e que se conta.

Pero o do domingo será un tobogán xigante para as eleccións anticipadas que se celebrarán principalmente en xaneiro ou febreiro, e até entón aínda serán demasiadas as cousas no aire. A primeira é a do domingo, xa que o nivel de participación e a posible tensión poden influír no seguinte paso importante. É dicir, como van presentar os soberanistas o tema da independencia como plebiscito electoral? Presentaranse CDC e ERC xuntos ou repartidos? Está claro que a coincidencia beneficiaría a CDC, e hai quen opina que sería a mellor maneira de recoller o voto soberanista. En ERC, pola contra, hai unha firme opinión de que cada un preséntese por separado, coa esperanza de obter máis votos.

Cando se proclama a independencia?

Dá a impresión de que Podemos está a pensar moi seriamente na posibilidade de participar nas eleccións anticipadas en Cataluña. Hai enquisas que lle dan 12 escanos ou que auguran que sería a segunda forza política tras ERC. Iso impediría que os independentistas tivesen maioría absoluta. A opinión contraria tamén cre que Podemos, do mesmo xeito que o PSC, vaise a desatascar nas súas mans o independentismo e que en Cataluña se vai a fragmentar. Coa actitude mostrada até o momento, Podemos avoga polo dereito a decidir de Cataluña e avoga por que se resolva nunha consulta.

Entón, si gañan as candidaturas á independencia, proclamarase a independencia no Parlamento, como querería ERC? Non parece. Polo menos iso é o que opina o Consello da Transición Nacional de Cataluña (CNT). Así llo comunicou a Argia a vicepresidenta deste Consello, Nuria Bosch i Roca: “É imposible proclamar a independencia ao día seguinte das eleccións”. Iso si, comunicaríase ás principais institucións internacionais a creación dun Estado por parte de Cataluña e o novo Parlamento encargarase diso. Si España quixese negociar ben ese proceso, pero se non, Cataluña seguiría facendo o seu camiño e nuns meses proclamaría a independencia.