Para o 20 de febreiro de
2003, pechouse
para sempre o que
tiñamos na fábrica.O parque de
Martin Ugalde, ao
despuntar o día,
estaba cheo de pantasmas verdes, “alto!” a todo
o que viña. Á
porta da
fábrica, coas notas e os
cadeados, o soño dos
anos terminara de facto.
O eúscaro necesitábanos, saca para
Tolosa, porque o
traballo de Egunkaria
comeza todos os días.A
primeira mensaxe,

pecho e non silenciado, foi recollido no sobre do

día seguinte.
A longo prazo sombra das
torturas caemos de golpe,
unha onda de
solidariedade entre as mentiras.Con
San Sebastián
desbordada, empezar a subir
lentamente, aínda que o camiño sexa difícil
de seguir adiante.Si
non era o
Diario, pronto faría falta outro:
eles querían pechalo
e nós abririamos o Novo.

Durante once anos escravos,
policías e
xuíces da ameaza
prosperaron entre mentiras.
En
primeiro lugar, a absolución non podía ser
tranquila do todo,
despois de arquivada durmimos máis tranquilos.
Claro que temos na cabeza
ao pobo que nos protexeu!Aos
que nos destes
moito, non podedes pedir máis.
E os inimigos,
canto dano, que cólera, que grolo...
O caso terminou, pero
a dor aínda está aí.