Aires melancólicos e escuros pódense ouvir no primeiro disco de Libere. A banda toca temas de rock, bastante duros nalgunhas cancións, e sobre unha base rítmica, destaca a especial forma de cantar e tocar os teclados de Libe García de Kortazar. A súa voz ten moita forza e personalidade, e a través dos teclados vístese as cancións á perfección creando ambientes moi especiais. É o primeiro disco dun grupo novo, pero está ben traballado e composto. Os compoñentes do grupo son músicos con moita experiencia e fixeron un bonito traballo entre todos.

A gasteiztarra Libe García de Kortazar deu un paso máis na súa carreira musical, un gran salto, publicando as súas propias cancións. Durante os últimos anos estivo tocando os teclados en varios grupos. Empezou tocando co grupo Neubat e colaborou con grupos como Sorkun, Ekon ou izaki Gardenak. Cando tocou con estes grupos, tamén tivo tempo para compor as súas propias cancións. Nalgunhas desas cancións contou coa axuda de Joseba Ponce (Dut, Kuraia, Lisabö) para pór en práctica as súas ideas e redondear as súas composicións.

Traballou e adaptado estas cancións coa axuda de músicos vitorianos con gran experiencia. Co baixista Atxus (Neubat, Sorkun, Vicepresidentes), o guitarrista Txus Villalabeitia (Same Old, eh!). O programa estará coa batería Eneko De Arza (Naüt, Trumbo). As cancións foron gravadas no estudo de Bonberenea baixo a dirección de Karlos Osinaga, despois de habelas preparado no local de ensaio. Crearon un disco redondo, potente. As cancións axítannos no fondo, e a través delas podemos viaxar facilmente de lonxe, a outras terras.

Son cancións que se reuniron con melodías e sensacións sacadas en grao sumo íntimo: “As sementes sementadas, molladas por choivas acedas, queimeinas. E as primaveras non me abrandan, arrinquei fillos, raíces” (A estéril Lilitegi); “A cabeza baixo terra, vasche lonxe, sen volver mirar. As ás da covardía poden chegar lonxe na fuxida (Gran escapada); “Si o aire móvese, os latexados detéñense. Si a seca escurécese, os corpos asómbranse” (Vento); “Convertinme nunha sombra escura para que ninguén me vise” (Nacín); “Os pasos, tapados polas patadas. Cheiro desfeito na auga. A voz, arrastrada polo vento. As mentes, gardadas baixo chave” (Pasos); “Arroibar o que foi verde, destruír o que foi. O bordo de cada paso, Aquí está o inverno negro” (Inverno negro); “Corazón de manteiga, brando ao quentarse; duro cando o frío está a facer. Un corazón de barro que se desmaya; Fráxil cun golpe seco” (Corazón de manteiga); “Cada noite na escuridade aparece a pantasma e nos meus soños vai buscarche ” (Pantasmas); “Necesito a calor da nenez. Caricias, bicos, matte-matte (Baleirado); “Nos días oxidados non é suficiente con boa intención, imos un paso e dous pasos atrás” (Involuntariamente).

Libere emocionounos e vainos a prestar atención aos seus próximos pasos, gravacións e actuacións públicas.