Ola Inazio. Este ano si que é mazá. Cando non é, pero en todo é moito. Coidado coa carga de mazá sen romper as ramas: colocar as varas e os longos mangos da txardana como muletas.

O gancho é a madurez recadatoria. Outrora, na sidrería da nosa avoa Joxepa, recollíase a medida que a mazá se caía. No manzanal non se bailaban nunca as varas. O manzano non se disfrazaba, chocaba coas varas e as mazás descendían ou se esborrallaban. Naquela época, cada quince días pasaban polo manzanal e recollían o que había no solo. A súa madurez, o seu máximo vapor e sabor, atópase cando caeu ao solo. Que sidra!

Hoxe en día, sen madurar, un manzano verde e cru disfrázase e convértese nun lagar! Nunha soa colección recóllese todo o manzanal. E fermosas sementes de allos porros! Así será a sidra. Hoxe mesmo un amigo díxome que cando o sidrero empeza a madurar a mazá lla curta e lévaa. Di que quere facer sidra clara e fresca. A sidra é lixeira e fará todo o que se queira, pero non vai pillar de inmediato o sabor da mazá.Entre estes

dous extremos haberá que decidir cando recoller a mazá.

Para cando xa está a mazá no solo é unha mazá estúpida: a que está enferma, a que ten harjo... Con iso antes facíase a lombriga. Daba un golpe no lagar e fermentaba o mosto, bebía cando tiña un pouco de alcol. Para saciar o entusiasmo da nova sidra, xunto coas primeiras castañas da tempada e as vellas sardiñas.

Se se quere, pódese facer un mosto con esas mazás e pódese recoller pasteurizado. Tamén doces, confituras ou marmeladas.