O pasado fin de semana, a asociación BDS que chama a boicotear a Israel organizou unha bonita velada en Maule. Cea, película e mesa redonda co realizador da película. Non fun porque o aspecto socio-físico do día a día quitoume o apetito: traballo, comida, sesta, compras, cea, cama... Con todo, si a mesma cita fose en pleno verán, eu estaba alí; no momento máis brutal do ataque, sentíame irmán dos palestinos. O verán pasado non houbo escusa por parte do BDS para non realizar nin unha soa convocatoria.Segundo

dixéronme estes días, a película mostra o día a día dos futbolistas palestinos, canto tempo perden nos check points de ir aos adestramentos. Isto deixoume meditabundo sobre o meu día a día. Afganistán, Iraq, Chiapas... As axitacións do momento vólvenme a vista e a calma faime desviar a mirada. Darei unha parte de responsabilidade aos medios de comunicación, e como xornalista, outra parte ao ritmo diario. Nas miñas mans está o sentido que quero darlle ao día. Do mesmo xeito que cando morre alguén próximo, en tempos de calma é cando máis se agradece a solidariedade.