Oceanía, 1642. O navegante holandés Abel Tasman Jansen descubriu unha illa a uns 240 quilómetros da costa australiana, no nordés do país. Os seus habitantes eran homes e mulleres de pel escura e cabelo rizado, pequenos e delgados (os homes medían de media 1,60 m e as mulleres 1,48 m). A caza e a recolección éranlles medios de subsistencia. Nun principio a illa foi coñecida como a Terra de Van Diemen, en honra a Anthony Van Diemen, gobernador xeral da entón Compañía Holandesa das Indias Orientais. Pero a partir de 1855 puxéronlle o nome do descubridor: Tasmania.

Despois dos holandeses, chegaron á illa franceses e británicos, e os nativos empezaron a esclavizarse. En 1803, os británicos estableceron unha colonia penal na que, ademais dos condenados, comezaron a chegar colonos que non tiñan escrúpulos para obter terras. Os colonos non respectaban as zonas de caza dos aborígenes e enseguida desencadeáronse os enfrontamentos entre os recentemente chegados que contaban co apoio do exército británico e os tasmanianos que apenas tiñan nada que defenderse. Os asasinatos, violacións, secuestros e outros abusos cometidos polos europeos non tiñan penas. E, con todo, os tasmanianos tentaron defenderse a pesar de que as pedras e as lanzas non podían oporse ás armas de fogo.

En 1826, o Colonial Times and Tasmanian Advertiser utilizou a autodefensa como escusa para xustificar a postura dos colonos: “Non estamos aquí para facer un traballo filantrópico. A autodefensa é a primeira lei da natureza. Si o Goberno non expulsa aos aldeáns, cazarémolos coma se fosen bestas salvaxes”.

O Goberno británico decidiu trasladar aos tasmanianos a outra illa, pero finalmente decidiu que a suxestión da revista levaría a unha solución máis rápida. Así, en 1828 autorizouse a caza dos aborígenes. Permitilo e estimulalo, xa que cada unha das pezas cobraba un soldo: os adultos pagábanse a cinco libras, os nenos a dous libras. En 1803 vivían preto de 5.000 aborígenes na illa; en 1830 quedaban uns 200.

En 1860 morreu o último home tasmánico. George Stokell, membro da Royal Society of Tasmania, ordenou desollar o cadáver para, a modo de recordo, facer unha funda coa pel. A última muller tasmana, Truganini, faleceu en 1876. O xenocidio consumouse.