O sistema financeiro español viuse afectado pola morte súbita do presidente do Banco de Santander, Emilio botín, unha das súas grandes bases do sistema financeiro español. Botín foi chamado “emperador dos bancos” e “embaixador da marca España”. Segundo a revista estadounidense Forbes, a súa fortuna ascendía a 1.100 millóns de dólares (uns 846 millóns de euros). O salario anual rolda os 3 millóns de euros e o fondo de pensións os 25 millóns de euros.

Rico ou pobre, a morte e a dor iguálannos, pero a vida antes de morrer non. Os ricos teñen máis recursos para atrasar a morte ou aliviar a dor, e chegado o momento poden viaxar a Estados Unidos en busca de solucións, como fixeron no seu día o presidente do Banco Biscaia, Pedro Toledo, o empresario Luís Olarra ou o alcalde de Bilbao, Iñaki Azkuna, aínda que volveron nunha caixa de madeira, fóra de Azkuna, que morreu na súa casa.

Así que botín é igual que o resto dos cidadáns na morte, pero non o foi na vida. Non hai máis que ver o seu patrimonio, o seu salario e a súa pensión. Era precisamente por ser rico, polo que tiña poder para definir as políticas dos gobernos. Políticas que impulsaron a desigualdade económica na sociedade. As notas de morte dos xornais sobre botín falan da financeira, do banqueiro e do gran empresario, “un home comprometido co seu pobo”. Desde o punto de vista do pobo, non podemos esquecer que el –e outros representantes do capitalismo– concretou as políticas dos gobernos, e contribuíu a unha maior desigualdade social e económica, a un maior desafiuzamento, máis paro e máis pobreza.