Si cando eramos nenos viamos a un can rascándose coa pata para acougar o picor ou para mandar ás pulgas a tomar o vento, diciamos que estaba “a tocar a guitarra”. Os cans, non sei, pero algún can tocará o violín. Quero dicir que será algún can violinista.

Para tocar, hai que bailar o aro sobre as cordas do violín. A danza é a que trae a música, ou o son. Aínda que a varilla do aro fabricábase antigamente en madeira de pernanbo (Caesalpinia echinata), hoxe en día a maioría son de vidro ou fibra de carbono. Esta varilla tensa un fío especial. Este fío componse de porcas de cola de cabalo. O do cabalo, pelado ou castrado, pero sempre o do cabalo. A cola da egua móllase con ouriños e a porca é máis débil. Segundo o lutier, o fío do aro terá unha lonxitude de 150 a 200 porcas. Tamén se fían as crines doutros instrumentos que non sexan o violín. Entre os fíos instrumentistas, dise que as porcas brancas producen un son “máis suave” e as negras “máis duro”. Aparentemente, os negros utilízanse sobre todo nos contrabaixos. Os de madeira barata utilizan fíos sintéticos, de nylon...

O fío do arco e o fío do violín, para gozar entre eles, para moldear a doce danza, para que o tremor da fricción –o tremor que todo o baile ten– sexa frutífero, necesitan colofón. Isto aumenta a fricción, o rozamiento, para facelo máis atado na danza. No peto do violinista sempre haberá colofón.

Que é a colofonia? Sobre todo de coníferas, sobre todo de piñeiros (Pinus sp.) pero tamén polos bordos (Larix sp.) e dos abetos (Abies sp. e Picea sp.) e procede da resina adquirida a partir da alforxa ou mesmo do corno de cabra (Pistacia terebinthus). Cando a resina é acuosa denomínase trementina. O colofón xérase a partir da súa destilación. Ademais diso, xéranse multitude de sustancias das resinas: xemelgos, uis, break...