- Do mesmo xeito que o resto de instrumentos tradicionais, o txistu vén de lonxe do pasado, pero tamén é futuro, quere ser contemporáneo. GARIKOITZ Mendizabal, director da banda fundada fai 10 anos, traballa para conservar o patrimonio da terra e para crear un novo.
Que foi o traballo destes 10 anos?
Nas rúas de Bilbao escóitase moito txistu. Ademais de manter esta tradición, empezamos a traballar outros ámbitos: cada quince días temos concertos no Palacio Euskalduna; multiplicamos a discografía sacando un cinco discos; incorporamos músicos que non escriben para txistu; organizamos o alarde de txistu da Aste Nagusia; proxectámonos fóra. Estes 10 anos foron moi intensos e, afortunadamente, seguimos co mesmo empeño de principio, xa que nos encanta o noso instrumento.
A conservación do patrimonio e a apertura de novos camiños non é un obxectivo fráxil.
Iso teno totalmente interiorizado esta banda de txistularis. O noso instrumento é moi diario. Na animación rueira, no protocolo municipal e no traballo institucional, escóitase o txistu por todas partes, acompañando aos dantzaris, ofrecendo concertos, homenaxes, oficios relixiosos. Pero como somos músicos profesionais do século XXI, non podemos deixar de tentar explicar á xente as múltiples caras do txistu. Para a nosa sorpresa, á xente sorpréndelle, mesmo en Euskal Herria. Fixemos música tranquila e sensible no disco Sosegua. Agora estamos a traballar co músico Xabier Zabala unha reflexión de estilo new age. Tamén sacamos un produto con Anxo Unzu e un cuarteto de jazz.
Vinculado á tradición pero con vocación de contemporaneidad.
Sempre dixen que o txistu nunca estivo moi de moda, pero que nunca pasa pola moda. Correspóndenos a nós mostrar o que pode achegar. O txistu forma parte da nosa historia, si son parecidos en todo o mundo, pero o o noso non ten parangón, non hai no mundo quen faga unha música tan afinada e fina, podemos sentirnos orgullosos da calidade do noso txistu. Acabamos de estar en Corea do Sur e deixamos a todos coa boca tapada.
No século XX, sobre todo tras a Guerra do 36, o txistu converteuse nunha aprendizaxe oficial, e a partir dos anos 70 somos músicos profesionais, titulados. Isto supuxo novas xeracións e diversidade de tendencias. Hoxe en día é moi habitual escoitar o txistu na música contemporánea, na música de cámara, cunha orquestra sinfónica ou no Folk e aí ten o seu futuro. Temos que traballar a presenza do txistu en diferentes formatos, sen deixar de lado a rúa e a danza. En canto ao ensino, o txistu terá outra realidade, probablemente depende de cada zona, xa que non se toca da mesma maneira en Pamplona ou Bilbao.