A loita ten que continuar, a sexualidade non é maternidade, non abortar os anticonceptivos, non matar o aborto libre... Acórdome destas lemas, entre outros moitos: Amnistía para as mulleres e legalización do aborto. As feministas gritabamos unha e outra vez nas loitas que levaron a cabo ao redor dos xuízos das once mulleres de Basauri, en 1982.

Acórdome das reunións e manifestacións, dos peches e dos mitins, e de todas as mulleres xuntas do PSOE á esquerda, como nunca volvín a ver: Kati Gutiérrez do PC, Rosa Oliveirais e Karmele Ikazuriaga do EMK, María José Urruzola, Assumpta Serna, Cristina Almeida, Antonia Fernández… e Idoia, Ana, Raquel, Rosa, Esti, Isabel e moitas máis –perdoade a memoria porque a cojea–. As feministas fixémolo mal, porque non coidamos e gardado suficientemente a historia das nosas loitas.

Outra cousa que lembro é que naquela época, ou tiñamos menos medo ao micrófono, ou sentiamos tan poderosos, razoados e argumentados que nos daba a oportunidade de contar a todo o mundo que queriamos legalizar o aborto, que estabamos fartos dunha lei do século XIX, que a reforma traizoou ás mulleres… Todos queriamos falar. Hoxe en día, acordamos con moito coidado a quen lle corresponde falar e os voluntarios nunca se apiñan.

Recordo que sentiamos parte da mesma loita, cunha xenerosidade que non volvemos a sentir. Todos, inflúan ou non directamente, Eu tamén abortei con cartel e gritabamos nas manifestacións. Facíanse colectas para ir a Francia e Londres.

Lembro os insultos dos señores rabiosos, eran os mesmos de sempre: “Putas!”, “A facer a pedra!”, “Mari-mutilak!”. Agora faime graza que algúns mozos sentan ofendidos porque non somos ben vistos. Nunha sociedade que subestima, maltrata e asasina ás mulleres, cando non alcanzou os dereitos humanos completos e son advertidos de que non cumpren os “traballos que lles deron” como nai, esposa e coidadora, sería sorprendente que as feministas non fosen odiadas como inimigas naturais da sociedade.

Recordo que fun nai por primeira vez un pouco antes de Basauri. Entón non o entendín, e tampouco agora entendo como os sentimentos e as emocións que se me acumularon cando fun nai, o traballo, o abandono, a dor e a alegría, imponse a quen non quere.