A quen escribe estas liñas encántalle o fútbol. Mellor dito, sobre todo gustoulle xogar. Tamén lle gustan os bos partidos de fútbol televisivo, para que mentir. Moitos partidos son insuficientes ou valentes, menos bos e algúns poucos excelentes, pero ai da profundidade da pegada destes últimos. O campo de fútbol é moi diferente, a emoción toca de bancada os corazóns dos afeccionados. Pouco espazo para o cerebro? Non penses, nin moito menos, sobre todo si temos en conta como cada espectador axita esa gran estratexia de fútbol que ten no seu seo, cando na maioría dos casos o resultado do seu equipo non é tan bo.

Espectáculo, forza, axilidade, coraxe, éxito, traballo en equipo, estratexia e moito máis é o fútbol de primeira división. Pura paixón. Iso é todo, e sobre todo nos 10 primeiros, ou no sete primeiros, ou quizá no tres ou catro primeiros. Todo iso e o diñeiro, sobre todo o diñeiro. Diñeiro para os xogadores, equipos técnicos e directivos; diñeiro para todos os que vivan directamente de aí. Pero tamén para os que non viven directamente. As autoridades din que move a economía. Como os grandes concertos, ou como as cidades culturais de Europa, ou como as grandes autoestradas ou ferrocarrís…

Un gran equipo, un gran diñeiro para todos, sobre todo si recoñéceselle a Facenda, porque moitos xogadores famosos e queridos prefiren en moitas ocasións sacar o seu diñeiro ao estranxeiro antes que deixalo todo no seu país. Non, o diñeiro non sempre se converte nun imposto, entre outras cousas porque os clubs non teñen diñeiro para pagar. A verdade é que os clubs e as súas direccións saben sobre o diñeiro, case sobre a débeda, e saben que é mellor gastar un millón de euros –ou dous, tres, seis, dez…– nun xogador que pagar a Facenda.

E sábeno, porque o fútbol de primeira división non é só todo o que se dixo até agora, senón que se algo é cohesión. Cohesión na gloria –aquelas tempadas de ai A Vermella– ou no inferno –bótese segundo nivel B na épica–. É marabilloso, pobre, rico, vello, neno, gobernante e desempregado, todos son un, aplausos, berros, bágoas. Cohesión.

Canto diñeiro devora o fútbol de primeira división, é certo. Pero canto lle devolve á sociedade, ou polo menos iso din as autoridades. E non só o fútbol, senón tamén o basket de alto nivel, aínda que a achega económica sexa doutro nivel. Por iso pódese entender, por exemplo, que unha deputación entregue 5,2 millóns de euros a un gran grupo de basket cando este ten débedas: pero tranquilo, ao final só serán 1,5 millóns para o grupo e o outro para pagar a débeda coa deputación. Vostede débeme, eu doulle o diñeiro e vostede págame con ese diñeiro. Redonda.

Non sempre é así, por suposto, pero no deporte de alto nivel si, sobre todo cando o fútbol, o basket ou a fórmula son 1. Un exemplo: vostede ten unha débeda de 80 millóns de euros? Tranquilo, atoparemos a forma de liquidala, o importante é que non baixe a Segunda B. Fixeches mal as cousas e eu deixeiche, pero tranquila, deches moito á sociedade, sobre todo a uns petos, e imos solucionalo.É unha

mágoa que este tipo de comportamentos non sirvan para outros aspectos da vida. É especialmente válido cando a débeda afecto aos bancos e aos equipos de fútbol: bancos en débeda, perda de economía; equipo de fútbol en débeda, en risco de sentimento colectivo. Pero para o sector da vivenda, por exemplo, o rescate público non serve; ese sector tamén deu moito diñeiro, pero o mecanismo da débeda non funciona igual. Por exemplo, si unha familia non pode pagar 30.000 euros, quedará sen casa e xa está, atopará outra casa, ou durmirá baixo a ponte ou no coche, ou, á fin e ao cabo, para que están os amigos ou a familia? Nun territorio foral que non lembro, en 2013 quedaron sen fogar un total de 616 familias que non podían pagar a débeda contraída cos seus bancos, case dous ao día. Pero, ouve, que queren? É unha débeda. Que sociedade civilizaríase si non pagase? Por iso, os policías e os conselleiros de facenda envíanse a familias que non queren colaborar pola súa conta e a directivos de fútbol que están dispostos a cooperar.

Pero, maldita sexa, dejémoslas e sumémonos na festa. Busquemos e vivamos para sempre.

Saúde!