No panorama literario vasco ás veces danse sorpresas. Obras que xorden separadas de relatos habituais, estilos, narracións. E unha delas é o libro Printzearen ipuina que teñen todas as princesas que nos ofrecen entre Antxiñe Mendizabal e Maite Gurrutxaga. A partir do momento en que o lector tome o libro na man, poderá ver o peso da imaxe no relato, maior que o que adoita ter neste tipo de narracións; e en canto empezo a ler, atopará unha cita previa ao primeiro capítulo: “Hai que soñar co que non se pode, para imaxinar o que se pode e conseguir o que se pode”, e esa idea móstranos cal vai ser o obxectivo do protagonista.

E o protagonista principal do libro é Raisa, que nos conta a historia en primeira persoa. “O meu nome é Raisa, son a maior das tres fillas do califa Mohamed. Alika e Fala lanzáronse ao mundo case de forma consecutiva. Pouco despois quedámonos orfos baixo a custodia de Samira. A nosa nai foi raptada por Califa e obrigouna a convertela en relixión musulmá (…) Samira ensinounos o verdadeiro nome da súa nai: Munia.”

Como nos contos tradicionais, Kalifa levou ás súas fillas a outro castelo para protexelas das ameazas, baixo a custodia da súa doncela Samira. Pero a ameaza para o seu pai preséntase coa cara do amor como resultado desa viaxe e Raisa foxe con Joanes cara ao norte.

Na segunda parte do libro, a protagonista é Aiora, filla de Raisa, que nunha viaxe fala con outro dos pasaxeiros do barco, e entre esas conversacións cobra protagonismo o seu recordo. E así, entre todos os elementos da realidade, o seu diálogo coa viaxe, os seus recordos… créase unha rede ao redor da historia de Raisa e Aiora, historias de amor e aventura. Ao final, a presenza de Samira pecha completamente o relato.

Dixen antes que é un libro sorprendente, e aínda que o argumento sexa curioso, unha historia do século XV, secuestros, fugas, romances… fano aínda máis curioso a escritura e a ilustración. Antxiñe Mendizabal utilizou na narración unha poética que non é habitual ata que algunhas frases e parágrafos volvéronse contundentes. Xunto a eles, as imaxes de Maite Gurrutxaga, moitas e moi cariñosas, puxeron en valor o relato. Ademais, os recordos, as narracións narradas, ademais de axudar a completar a historia, alixeiran o relato; unha historia cun final perfecto e un claro exemplo do anterior: “Interneime nos seus ollos e vin un gran mar de area, unha planicie infinita que se estende até o horizonte”.