Melodía: Algunhas sen esperanza.

Despois dun
par de anos loitando coas sensacións,
volvín alzar a
cabeza e a pensar no que
xa me pasou
, no
que quería enfrontarme ás pantasmas
do pasado,
volvinme a mirar ao espello e empecei a cantar versos para facer
voar os meus recordos ao
meu lado.

II
Tiña vinte e oito anos,
pero aínda “o neno”. Vostede
cría que chegara o
momento de partir.
Desgraciadamente, non era un “adeus” ou
un “até logo” sinxelo.
A pesar de que o respecto se foi apagando no
tempo, o
baleiro que se deixou nótase
de lonxe.

III. Por suposto
, eu tamén teño a culpa; isto confésoo
con toda tranquilidade.
A nosa relación ía
perdendo forza.
Tratou vostede de previrlle do
que acababa de chegar.
Necesitaba verche, e era capaz de
cegar a un.
Ti deixáchesmo claro, pero
eu non quería crelo.

IV
Non podía imaxinar a vida
sen a túa protección.
Ademais, o sentimento
de culpa era tan impenetrable...
Fermoso e agradable para
estar en público, púxenlle
límites (por suposto, por
necesidade).
Non crin que fose
capaz de largarme.

V
Arroxei entón as miñas mans sobre
a miña cabeza
e estiven rodeado de
que se ofrecese a socorrerme.
Pero non todos se me
achegaban como amigos, sentín
desprezado ao cabo duns
meses,
aprendín
que tamén hai xente mala no mundo.

VIN
Todo o mundo sabía o que pasara
entre vostede e eu.
Parecía coma se eu tivese un cartel
na parte superior.
Os fracasados,
estamos nun segundo plano na sociedade actual.
Dixéchesmo unha e outra vez
, mentres me acougaba, e
creo
que non había un terceiro suxeito.

VII Por
que a min, por que
agora..., cantas dúbidas tiven
, e choraba as miñas inquietudes, os meus temores
e os meus cumpridos.
O meu pai dicíame por enésima vez:
“fillo, nada é para sempre”. Pero
me custou, porque admitín
que non volverás, teño un
pouco de pena,
pero non me vou a pór a chorar.
VIII.
Pero o que viviu anos pasou nestes
pensamentos.Na
habitación, no bar, no
parque, na tenda... case en calquera
parte, acariñábache e mirábache
cóxegas na punta!
Por
puro pensamento, ás veces teño bajones, porque nestes
momentos bótoche
de menos.

IX En
busca da felicidade, ao
tempo de
baleirar a dor interior, facendo o seu traballo, o
mal está a curarse.De todos os xeitos,

non se pode...
Ti deixáchesme aquí, pero mirando
cara atrás, algúns dos
que che rodeaban quedáronse
comigo.

X
Eu coidarei de
que eles non se vaian (de momento
ninguén se queixou, están a gusto
comigo).A
vida é fermosa por natureza e, dono do
que
teño, estou en balde
triste, temeroso, pesimista, tímida e
enérxica, porque eu serei o mesmo que el
contigo ou sen ti.

XI Un
simple recordo é para min o
querido “flekillo”, o recoñecemento de que
vai comezar un novo
ciclo e a paz.
Non volverei deixar
a cama chea de pelos,
non terei que cambiar o champu axiña que como
lle(hei)... Á fin e ao cabo
, non é un drama ser
calvo!